Tussen Mijn Man en Zijn Moeder: Een Leven Tussen Hoop en Teleurstelling
‘Waarom kan je niet gewoon met mij meegaan, Mark?’ Mijn stem trilde, terwijl ik probeerde mijn tranen in te slikken. De geur van verse koffie hing nog in de keuken, maar alles voelde koud. Mark keek niet op van zijn telefoon. ‘Mam heeft me nodig, Sanne. Ze kan het niet alleen.’
Ik sloeg mijn armen om mezelf heen. ‘En ik dan? Heb ik je niet nodig?’ Mijn woorden hingen als mist in de lucht, zwaar en onuitgesproken. Mark zuchtte diep, alsof ik hem lastigviel met iets onbenulligs. ‘Je begrijpt het niet,’ mompelde hij.
Vanaf het moment dat we trouwden, wist ik dat zijn moeder, mevrouw Van Dijk, een grote rol in zijn leven speelde. Maar ik had nooit gedacht dat ze zo’n schaduw over ons huwelijk zou werpen. Toen we eindelijk een eigen appartement vonden in Utrecht, dacht ik dat we samen een nieuw hoofdstuk zouden beginnen. Maar na de eerste week stond Mark weer elke avond bij zijn moeder op de stoep. Eerst dacht ik dat het tijdelijk was – haar man was net overleden – maar maanden gingen voorbij en Mark kwam steeds minder thuis.
‘Sanne, je moet begrip hebben voor Mark,’ zei mijn moeder toen ik haar belde, wanhopig op zoek naar steun. ‘Hij is altijd zo geweest. Misschien moet je wat meer geduld hebben.’ Maar hoeveel geduld kon een mens opbrengen? Elke avond zat ik alleen aan tafel, keek naar zijn lege stoel en vroeg me af waar het mis was gegaan.
Op een avond, toen de regen tegen de ramen tikte en de stad in nevelen gehuld was, besloot ik naar zijn moeders huis te gaan. Ik stond voor de deur, mijn hart bonkte in mijn keel. Mevrouw Van Dijk deed open, haar ogen koud en onderzoekend. ‘Oh, Sanne. Wat kom je doen?’
‘Ik wil met Mark praten,’ zei ik zachtjes.
Ze liet me binnen, maar haar lichaamstaal sprak boekdelen. In de woonkamer zat Mark op de bank, zijn blik op de televisie gericht. ‘Mark, kunnen we even praten?’ vroeg ik.
Hij keek me nauwelijks aan. ‘Nu niet, Sanne. Ajax speelt.’
De vernedering brandde op mijn wangen. ‘Mark, alsjeblieft…’
Zijn moeder snoof. ‘Je ziet toch dat hij bezig is? Je moet hem niet zo onder druk zetten.’
Die avond liep ik terug naar huis door de stromende regen. Mijn jas was doorweekt, net als mijn hoop. Ik voelde me verraden door de man van wie ik hield én door de familie die mij nooit echt had geaccepteerd.
De dagen werden weken. Mark kwam alleen nog thuis om schone kleren te halen of als hij iets nodig had. Mijn vrienden begonnen zich af te vragen waarom ik het nog volhield. ‘Je verdient beter,’ zei mijn beste vriendin Iris tijdens een etentje in een druk café aan de Oudegracht.
‘Misschien heb je gelijk,’ fluisterde ik, terwijl ik met mijn vork in mijn salade prikte.
Maar liefde is hardnekkig. Ik bleef hopen dat hij zou veranderen, dat hij zou kiezen voor ons in plaats van voor haar. Soms stuurde hij een lief berichtje: ‘Mis je.’ Maar als ik vroeg of hij thuis kwam eten, kreeg ik geen antwoord.
Op een dag stond mevrouw Van Dijk plotseling voor mijn deur. Ze keek me aan met diezelfde kille blik als altijd.
‘Sanne, misschien moet je accepteren dat Mark nu eenmaal bij mij hoort. Je wist waar je aan begon.’
‘Ik ben zijn vrouw,’ zei ik zachtjes.
Ze haalde haar schouders op. ‘En ik ben zijn moeder.’
Die woorden sneden dieper dan ze ooit zou weten.
De maanden sleepten zich voort. Ik probeerde Mark te bereiken via zijn vrienden, maar zelfs zij zeiden dat hij veranderd was sinds het overlijden van zijn vader. ‘Hij is zichzelf niet meer,’ zei zijn jeugdvriend Jeroen tijdens een wandeling door het Griftpark.
‘Maar waarom sluit hij mij buiten?’ vroeg ik.
Jeroen haalde zijn schouders op. ‘Misschien voelt hij zich verantwoordelijk voor haar. Of misschien weet hij gewoon niet hoe hij jou moet kiezen.’
Op een avond besloot ik alles op tafel te leggen. Ik wachtte tot Mark thuiskwam om schone kleren te halen en blokkeerde de deur.
‘Mark, dit kan zo niet langer. Ik voel me alleen in ons huwelijk. Jij bent er nooit voor mij.’
Hij keek me eindelijk aan, zijn ogen rood van vermoeidheid of misschien van verdriet.
‘Sanne… Ik weet het niet meer. Mam heeft niemand anders.’
‘En ik dan? Ben ik dan niemand?’
Hij zweeg.
Die nacht sliep ik nauwelijks. De stilte in huis was oorverdovend. Ik dacht aan onze bruiloft, aan hoe gelukkig we waren geweest op die zonnige dag in het stadhuis van Utrecht. Waar was die man gebleven?
De volgende ochtend pakte ik mijn spullen en vertrok naar mijn ouders in Amersfoort. Mijn moeder sloeg haar armen om me heen en zei niets – soms is stilte alles wat je nodig hebt.
Weken gingen voorbij zonder enig teken van Mark. Ik probeerde mezelf opnieuw uit te vinden: ging sporten, volgde een cursus fotografie en sprak vaker af met vrienden. Maar elke avond als ik in bed lag, dacht ik aan hem – aan wat had kunnen zijn.
Op een dag kreeg ik een brief van Mark. Geen appje, geen e-mail – een echte brief.
‘Lieve Sanne,
Ik weet dat ik je pijn heb gedaan en dat spijt me meer dan ik kan zeggen. Ik ben bang geweest om los te laten – bang om haar te verliezen na papa’s dood én bang om jou kwijt te raken. Maar misschien ben ik daardoor juist alles kwijtgeraakt wat belangrijk was.
Mark’
Ik huilde toen ik het las – tranen van verdriet, maar ook van opluchting omdat hij eindelijk iets toegaf.
Een week later stond hij voor mijn deur in Amersfoort. Hij zag er ouder uit dan een paar maanden geleden.
‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg hij zachtjes.
We praatten urenlang – over zijn angsten, over mijn teleurstellingen, over onze toekomst die zo onzeker was geworden.
‘Wil je het nog proberen?’ vroeg hij uiteindelijk.
Ik keek hem aan en voelde voor het eerst in maanden weer hoop – maar ook angst.
‘Alleen als jij kiest voor ons,’ zei ik.
Hij knikte langzaam.
Nu, maanden later, wonen we samen in een klein appartementje in Utrecht – ver weg van zijn moeder, maar dichter bij elkaar dan ooit tevoren. Het is niet makkelijk geweest; soms voel ik nog steeds de oude pijn opborrelen als hij naar haar kijkt of haar belt. Maar we praten nu – echt praten – en dat maakt alles anders.
Toch vraag ik me soms af: hoeveel kun je van jezelf geven voordat je jezelf verliest? En wat betekent liefde als je altijd moet vechten om gehoord te worden?
Wat zouden jullie doen als je moest kiezen tussen liefde en jezelf?