Tussen Liefde en Loyaliteit: Het Verhaal van een Moederhart
‘Waarom krijgt Sanne altijd meer dan ik?’ Elin’s stem trilt, haar ogen schieten vuur terwijl ze tegenover me aan de keukentafel zit. Buiten tikt de regen tegen het raam van ons kleine appartement in Amersfoort. Mijn handen beven lichtjes als ik de envelop met geld naar haar toe schuif – vijftig euro, meer kan ik haar deze maand niet geven.
‘Elin, je weet dat Sanne nog studeert. Ze heeft het geld harder nodig,’ probeer ik uit te leggen, maar ik hoor zelf hoe zwak het klinkt. Elin’s gezicht vertrekt. ‘Altijd hetzelfde liedje. Alsof ik niet besta.’
Ik slik. Sinds Joe, hun vader, drie jaar geleden besloot dat hij ‘voor zichzelf moest kiezen’ en naar een flatje in Utrecht verhuisde, is alles op mijn schouders terechtgekomen. Ik werk als schoonmaakster in een verzorgingstehuis – negenhonderd euro per maand, waarvan ik vijfhonderd naar Sanne stuur in Groningen, waar ze psychologie studeert. Elin woont nog thuis, werkt parttime bij de Albert Heijn, maar worstelt met haar eigen dromen en teleurstellingen.
’s Nachts lig ik wakker. De stilte in huis is zwaar; soms lijkt het alsof Joe’s vertrek een gat heeft geslagen dat nooit meer dichtgroeit. Ik denk aan vroeger, aan de zomers op Texel waar we met z’n vieren op het strand zaten. Joe lachte toen nog, hield mijn hand vast. Nu hoor ik alleen nog zijn stem op de voicemail: ‘Sorry, Marieke, ik kan deze maand niet bijspringen.’
Op een avond komt Sanne onverwacht thuis. Ze staat in de deuropening met wallen onder haar ogen en een rugzak die te zwaar lijkt voor haar smalle schouders. ‘Mam… mag ik blijven slapen?’ Haar stem breekt. Ik knik en trek haar in mijn armen.
Later die avond hoor ik gefluister op de gang. Elin en Sanne zitten samen op het bed, hun stemmen gedempt maar gespannen.
‘Jij krijgt altijd alles,’ sist Elin.
‘Ik heb het niet gevraagd! Jij hebt tenminste mama nog elke dag!’
De woorden snijden door me heen. Heb ik gefaald als moeder? Heb ik onbewust een van mijn dochters tekortgedaan?
De volgende ochtend vind ik Sanne huilend in de keuken. ‘Mam, ik kan het niet meer… De studie, het geld… Alles is te veel.’
Ik pak haar handen vast. ‘We komen hier samen doorheen. Ik beloof het.’
Maar hoe? Mijn spaargeld is op. De huur moet betaald worden. En Elin kijkt me aan alsof ik haar verraden heb.
Op een dag vind ik een briefje op mijn kussen. In Elin’s handschrift: ‘Mam, ik ga bij papa wonen. Misschien ziet hij mij wel staan.’
Mijn hart breekt. Ik bel Joe, maar hij neemt niet op. De dagen erna voelt het huis leeg en koud. Sanne probeert me op te vrolijken, maar haar eigen zorgen drukken zwaar.
Dan gebeurt er iets onverwachts. Op een regenachtige woensdag komt Elin terug – met Joe aan haar zijde. Hij kijkt schuchter, ouder dan ik me herinner.
‘Marieke…’ begint hij aarzelend. ‘Ik heb fouten gemaakt. Maar misschien kunnen we samen iets oplossen?’
We zitten uren aan tafel. Praten over geld, over pijn, over verwachtingen die nooit zijn waargemaakt. Joe biedt aan om voortaan maandelijks bij te dragen – niet veel, maar genoeg om de druk iets te verlichten.
Langzaam groeit er iets nieuws tussen ons allen – geen vergeving misschien, maar wel begrip. Elin blijft weer vaker thuis slapen; Sanne lacht weer wat vaker.
Op een avond zitten we samen aan tafel, eten stamppot en praten over kleine dingen: werk, studie, dromen voor de toekomst.
Ik kijk naar mijn dochters en voel tranen prikken achter mijn ogen – van opluchting, van hoop.
Heb ik alles goed gedaan? Zeker niet. Maar misschien is liefde soms gewoon blijven proberen, zelfs als je faalt.
Zou jij hetzelfde hebben gedaan? Of had je andere keuzes gemaakt? Wat betekent familie voor jou?