Megan’s Dappere Keuze: Weg uit Kevins Schaduw

‘Waarom ben je zo laat?’ Kevins stem sneed als een mes door de stilte toen ik de voordeur dichtduwde met mijn heup, mijn armen vol zware boodschappentassen. Mijn vingers tintelden van het gewicht en mijn rug deed pijn na een lange dag op kantoor in Utrecht.

‘De trein had vertraging, Kevin. En ik moest nog langs de supermarkt,’ antwoordde ik, mijn stem zachter dan ik wilde. Ik zette de tassen op het aanrecht en hoorde hoe hij zuchtte, alsof ík degene was die hem tot last was.

‘Je weet dat ik honger heb als ik thuiskom,’ zei hij, zonder me aan te kijken. Hij plofte neer op de bank, zijn telefoon in de hand, duim scrollend over het scherm. De geur van oud bier hing in de woonkamer. Mijn maag draaide zich om.

Ik slikte mijn frustratie weg en begon de boodschappen uit te pakken. ‘Misschien kun je alvast de aardappels schillen?’ probeerde ik voorzichtig.

Hij keek op, zijn wenkbrauwen opgetrokken. ‘Ik heb de hele dag gezocht naar werk, Megan. Ik ben kapot.’

Ik wist dat het niet waar was. Zijn laptop stond nog open op de tafel, YouTube-video’s pauzeerden op het scherm. Maar ik zei niets. Ik had geleerd dat discussiëren met Kevin alleen maar tot ruzie leidde.

Mijn moeder had me altijd gewaarschuwd voor mannen als hij. ‘Megan, laat je niet gebruiken,’ zei ze toen ik hem net kende. Maar toen was Kevin charmant geweest, attent zelfs. Hij bracht bloemen mee, luisterde naar mijn verhalen over mijn werk bij het notariskantoor en lachte om mijn grappen. Nu leek die man verdwenen.

‘Megan, waar blijft dat eten nou?’ riep hij vanuit de woonkamer.

Ik voelde tranen prikken achter mijn ogen terwijl ik de aardappels schilde. Mijn handen trilden. ‘Nog even, Kev.’

Toen ik eindelijk het eten op tafel zette, schoof hij zijn bord zonder dankwoord naar zich toe en begon te eten. Ik at nauwelijks; mijn maag zat vol zorgen.

Na het eten ruimde ik alles op terwijl Kevin naar voetbal keek. De afwas bleef staan – die zou ik morgenochtend wel doen. Ik sleepte mezelf naar bed, maar kon de slaap niet vatten. In het donker hoorde ik Kevins gesnurk uit de woonkamer komen; hij was in slaap gevallen op de bank.

De volgende ochtend stond ik vroeg op om naar mijn werk te gaan. Terwijl ik mijn jas aantrok, hoorde ik Kevins stem: ‘Kun je wat geld achterlaten? Ik moet mijn lening afbetalen vandaag.’

Ik draaide me om en keek hem aan. Zijn ogen waren rood door het gebrek aan slaap – of misschien door iets anders. ‘Kevin, ik heb deze maand al drie keer geld gegeven. Wanneer ga je zelf iets bijdragen?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik zoek toch werk? Het is gewoon even zwaar nu.’

Ik voelde hoe mijn geduld opraakte. ‘Je zoekt niet echt, Kevin. Je zit hele dagen thuis.’

Zijn gezicht vertrok van woede. ‘Dus nu ben ik lui? Jij snapt er niks van! Altijd dat gezeik van jou!’

Ik slikte en deed de deur achter me dicht zonder nog iets te zeggen.

Op kantoor probeerde ik me te concentreren, maar mijn gedachten dwaalden steeds af naar thuis. Mijn collega Sanne merkte het op tijdens de lunchpauze.

‘Gaat het wel goed met je?’ vroeg ze voorzichtig.

Ik knikte snel, maar ze keek me doordringend aan. ‘Je hoeft niet alles alleen te doen, Megan.’

Die woorden bleven hangen toen ik die avond thuiskwam en Kevin weer op de bank vond, omringd door chipszakken en lege blikjes bier.

‘Heb je geld meegenomen?’ vroeg hij zonder op te kijken van zijn telefoon.

‘Nee,’ zei ik zachtjes.

Hij vloekte en gooide zijn telefoon op tafel. ‘Wat moet ik nou doen? Ze gaan me bellen!’

‘Misschien moet je je moeder bellen,’ zei ik voorzichtig.

Hij lachte schamper. ‘Die wil niks meer met me te maken hebben sinds die lening.’

Ik voelde medelijden, maar ook woede. Waarom moest ík alles oplossen?

Die nacht lag ik wakker en dacht aan vroeger – aan hoe gelukkig ik was geweest voordat Kevin in mijn leven kwam. Aan avonden met vriendinnen in het café aan de Oudegracht, aan fietstochten door de polder met mijn vader, aan het gevoel dat alles mogelijk was.

De volgende ochtend besloot ik eerder naar mijn werk te gaan om Sanne te spreken.

‘Sanne… Heb jij ooit het gevoel gehad dat je vastzat?’ vroeg ik terwijl we koffie haalden bij het automaat.

Ze knikte meteen. ‘Met mijn ex, ja. Het duurde lang voordat ik durfde weg te gaan.’

‘Hoe wist je dat het tijd was?’

Ze keek me aan met een zachte blik. ‘Toen ik mezelf niet meer herkende in de spiegel.’

Die woorden bleven in mijn hoofd spoken terwijl ik die avond thuiskwam en Kevin weer dronken aantrof.

‘Waar was je zo lang?’ sliste hij.

‘Ik moest overwerken,’ loog ik.

Hij stond op en kwam dicht bij me staan. ‘Je liegt tegen me.’

Mijn hart bonsde in mijn keel. ‘Kevin… Ik kan dit niet meer.’

Hij lachte hardop, maar er zat geen vrolijkheid in zijn stem. ‘Wat ga je doen dan? Weggaan? Je hebt niks zonder mij!’

Die nacht pakte ik een tas met wat kleren en mijn laptop. Ik sliep bij Sanne op de bank en huilde tot ik in slaap viel.

De dagen daarna waren zwaar. Kevin stuurde boze berichten, belde me midden in de nacht, dreigde zelfs naar mijn werk te komen. Mijn ouders waren geschokt toen ze hoorden wat er allemaal gebeurd was – vooral omdat ik hen nooit iets had verteld.

‘Waarom heb je niks gezegd?’ vroeg mijn moeder huilend aan de telefoon.

‘Ik schaamde me,’ fluisterde ik.

Langzaam bouwde ik een nieuw leven op. Ik vond een klein appartementje in Lombok en kocht tweedehands meubels via Marktplaats. Sanne hielp me schilderen en lachte toen we samen pizza aten op de vloer tussen de verhuisdozen.

Soms miste ik Kevin – of eigenlijk: wie hij ooit was geweest. Maar elke keer als ik twijfelde, dacht ik aan hoe klein en ongelukkig ik me bij hem had gevoeld.

Op een dag stond Kevin ineens voor mijn deur. Hij zag er slechter uit dan ooit – mager, ongeschoren, ogen dof.

‘Megan… Kunnen we praten?’ vroeg hij zachtjes.

Mijn hart brak bijna van medelijden, maar ik schudde mijn hoofd. ‘Het spijt me, Kevin. Ik kan niet terug.’

Hij knikte langzaam en liep weg zonder nog iets te zeggen.

Nu zit ik hier, in mijn eigen huisje met uitzicht op de Domtoren, en vraag me af: waarom is het zo moeilijk om voor jezelf te kiezen? En hoeveel vrouwen zoals ik wachten nog steeds op het juiste moment om los te breken?