“Mama, waarom was je in mijn huis?” – Een verhaal over vertrouwen, familie en verraad
‘Waarom ruikt het hier naar haar parfum?’ Mijn hart bonkt in mijn keel terwijl ik de sleutel uit het slot trek. De geur van Chanel No. 5 hangt zwaar in de gang van mijn kleine appartement in Utrecht. Ik ben net terug van een weekje Texel met Jeroen, mijn vriend, en alles zou licht moeten voelen. Maar nu voelt het alsof er een onzichtbare hand mijn keel dichtknijpt.
Ik loop naar de woonkamer. Mijn planten staan anders, de post is op een andere stapel gelegd. Mijn moeders handschrift op een briefje: “Schat, ik heb even wat schone was gebracht. Liefs, mama.”
‘Jeroen, heb jij haar een sleutel gegeven?’ Mijn stem trilt. Hij schudt zijn hoofd, zichtbaar ongemakkelijk. ‘Nee, natuurlijk niet. Ik dacht dat jij dat had gedaan.’
Ik weet dat ik haar nooit een sleutel heb gegeven. Niet sinds die ruzie vorig jaar, toen ze zonder te vragen mijn dagboek had gelezen en me daarna probeerde uit te leggen dat ze zich zorgen maakte. Sindsdien was er afstand. Bewust.
Mijn telefoon trilt. “Mama mobiel.”
‘Hoi mam,’ zeg ik, mijn stem ijzig.
‘Lieverd! Ben je weer thuis? Heb je de was gevonden? Je had zo’n stapel, ik dacht: laat ik even helpen.’
‘Hoe ben je binnengekomen?’
Even stilte aan de andere kant. ‘Ik had nog een oude sleutel… van toen je verhuisde. Je weet wel, voor noodgevallen.’
‘Dit is geen noodgeval, mam.’
Ze zucht. ‘Ik wilde alleen maar helpen.’
‘Je had moeten vragen.’
Het blijft stil. Ik hoor haar ademhaling, zwaar en gespannen.
Die avond lig ik wakker naast Jeroen. Hij draait zich om en legt zijn hand op mijn schouder. ‘Misschien bedoelde ze het goed?’
‘Het gaat niet om de was,’ fluister ik. ‘Het gaat om vertrouwen.’
De dagen daarna voel ik me ontheemd in mijn eigen huis. Ik betrap mezelf erop dat ik kasten controleer, lades openmaak om te zien of er iets is veranderd. Mijn privacy voelt geschonden, alsof elk geheim nu op straat ligt.
Op zondag besluit ik naar mijn ouders te gaan in Amersfoort. Mijn vader doet open, zijn gezicht vertrekt als hij me ziet.
‘Je moeder is in de tuin.’
Ik loop naar buiten, waar ze tussen de hortensia’s zit te wieden.
‘Mam, we moeten praten.’
Ze kijkt op, haar ogen rood van het huilen of van de pollen, dat weet ik niet.
‘Waarom kun je me niet gewoon vertrouwen?’ vraag ik zacht.
Ze legt haar tuinhandschoenen neer. ‘Ik ben bang dat ik je kwijt ben, Sanne. Sinds je met Jeroen bent… je belt minder, je komt minder vaak langs. Ik dacht… misschien als ik iets voor je doe…’
‘Door zonder te vragen in mijn huis te komen?’ Mijn stem breekt.
Ze kijkt weg. ‘Ik weet niet meer hoe ik je moet bereiken.’
Mijn vader komt erbij staan, zijn handen in zijn zakken. ‘We hebben allemaal fouten gemaakt,’ zegt hij zacht. ‘Maar dit… dit moet stoppen.’
Er hangt een stilte tussen ons drieën die zwaarder voelt dan ooit tevoren.
De weken daarna probeer ik verder te gaan met mijn leven, maar het lukt niet echt. Op mijn werk bij de bibliotheek merk ik dat ik sneller geïrriteerd raak. Een collega vraagt: ‘Gaat het wel?’ Ik knik, maar voel de tranen prikken.
’s Avonds bel ik met mijn broer Bas. ‘Mam is zichzelf niet sinds jij uit huis bent,’ zegt hij. ‘Ze voelt zich buitengesloten.’
‘Dat geeft haar nog niet het recht om zoiets te doen,’ zeg ik fel.
‘Nee,’ geeft Bas toe. ‘Maar misschien moet je haar uitleggen waarom het zo’n pijn doet.’
Op een regenachtige donderdag besluit ik het gesprek aan te gaan. Ik nodig haar uit bij mij thuis – deze keer met de deur op slot tot zij aanbelt.
Ze komt binnen met een plastic tas vol appeltaart en bloemen uit haar tuin.
We zitten zwijgend aan tafel tot ik begin: ‘Mam, toen je zonder te vragen binnenkwam… voelde het alsof je me niet als volwassene ziet. Alsof je denkt dat ik mezelf niet kan redden.’
Ze knikt langzaam. ‘Misschien heb je gelijk. Het is moeilijk om los te laten.’
‘Maar als je me niet loslaat, raak je me juist kwijt.’ Mijn stem trilt weer.
Ze pakt mijn hand vast, haar vingers koud en ruw van het tuinieren. ‘Ik wil niet dat we elkaar kwijt zijn.’
We praten urenlang – over vroeger, over nu, over alles wat nooit gezegd is. Over hoe zij zich alleen voelde toen oma overleed en hoe ze bang is dat onze band hetzelfde lot ondergaat.
Langzaam groeit er begrip, maar het vertrouwen is broos als glas.
Jeroen komt thuis en kijkt verbaasd naar ons allebei – twee vrouwen met rode ogen en lege kopjes thee.
‘Gaat het?’ vraagt hij voorzichtig.
Ik knik en kijk naar mijn moeder. ‘We proberen het opnieuw.’
Die nacht lig ik wakker en vraag me af: kun je ooit echt opnieuw beginnen na zo’n breuk? Of blijft er altijd een barst in het glas?
Wat denken jullie: kun je vertrouwen herstellen als het eenmaal gebroken is? Of blijft er altijd iets stuk?