Voor één kind naar het ziekenhuis, met drie thuis: Een nacht die alles veranderde
‘Hoe ga ik dit ooit uitleggen aan Mark?’ Mijn gedachten razen terwijl ik naar het witte plafond van de verloskamer staar. Mijn handen trillen, mijn hart bonkt in mijn keel. De verpleegkundige, een vriendelijke vrouw met een zachte Brabantse tongval, kijkt me bemoedigend aan. ‘Het komt goed, Eva. Je bent sterker dan je denkt.’
Sterker dan ik denk? Ik dacht dat ik alles onder controle had. Ik had de babykamer ingericht, de kinderwagen uitgezocht, zelfs de naam lag al vast: Lotte. Maar niemand had me voorbereid op wat er vannacht gebeurde.
Het begon allemaal met lichte weeën rond middernacht. Mark lag naast me te slapen, zijn hand op mijn buik. ‘Het is zover,’ fluisterde ik, en hij schrok wakker. ‘Nu al?’ vroeg hij slaperig. We lachten nog, onwetend van wat ons te wachten stond.
In het ziekenhuis ging alles snel. De artsen keken elkaar aan, fluisterden iets wat ik niet kon verstaan. Toen kwam het hoge woord eruit: ‘Mevrouw de Vries, we zien nog een hartslag… en nog één.’
‘Wat bedoelt u?’ vroeg ik met een stem die niet de mijne leek.
‘U krijgt een drieling.’
Mark werd lijkbleek. ‘Een drieling? Maar… hoe dan?’
De arts glimlachte ongemakkelijk. ‘Soms gebeurt het gewoon. Het is zeldzaam, maar niet onmogelijk.’
Die nacht werd ik moeder van Lotte, Bram en Saar. Drie kleine wonderen, drie harten die tegelijk begonnen te kloppen met het mijne.
De eerste dagen waren een waas van luiers, voedingen en slapeloze nachten. Mijn moeder kwam helpen, maar haar blikken spraken boekdelen. ‘Eva, hoe ga je dit doen? Mark werkt fulltime, en jij…’
‘Ik weet het niet, mam,’ snikte ik terwijl ik Saar probeerde te troosten. ‘Ik weet het echt niet.’
Mark trok zich steeds meer terug. Hij werkte langer, kwam later thuis. Als hij er was, zat hij zwijgend aan tafel, zijn blik op zijn telefoon gericht.
‘Kun je me alsjeblieft helpen?’ vroeg ik op een avond terwijl Bram huilde en Lotte haar flesje uitspuugde.
‘Ik ben kapot, Eva,’ zei hij zacht. ‘Dit is niet wat we wilden.’
‘Niet wat we wilden?’ Mijn stem sloeg over. ‘Ze zijn onze kinderen!’
‘Ik weet het,’ fluisterde hij. ‘Maar ik weet niet of ik dit kan.’
De muren van ons huis leken dichterbij te komen. Vrienden kwamen minder vaak langs; hun leven ging door terwijl het mijne stil leek te staan tussen de voedingen en de eindeloze was.
Op een dag stond ik voor de spiegel in de badkamer. Mijn haar in een rommelige knot, wallen onder mijn ogen. Wie was deze vrouw? Waar was de Eva die lachte om slechte grappen en plannen maakte voor citytrips naar Parijs?
Mijn zus Marieke kwam langs met haar dochtertje. Ze keek me aan en zei: ‘Je hoeft dit niet alleen te doen, Eva.’
‘Maar zo voelt het wel,’ antwoordde ik.
Ze pakte mijn hand vast. ‘Je mag ook verdrietig zijn. Je mag ook boos zijn op het leven.’
Die avond zat ik op de bank met drie slapende baby’s op mijn borst. Mark kwam naast me zitten en zuchtte diep.
‘Sorry,’ zei hij plotseling. ‘Ik ben bang dat ik faal als vader.’
Ik keek hem aan, tranen in mijn ogen. ‘Ik ook als moeder.’
We huilden samen, voor het eerst sinds die nacht in het ziekenhuis.
Langzaam vonden we een nieuw ritme. Mark nam ouderschapsverlof op; mijn moeder bleef vaker slapen. We leerden om hulp te vragen – bij de buren, bij vrienden, bij elkaar.
Toch bleef het moeilijk. De nachten waren lang en koud; soms voelde ik me gevangen in mijn eigen huis. Op een dag barstte ik uit tegen Mark: ‘Waarom ben jij altijd degene die mag ontsnappen naar je werk?’
Hij keek me aan met die vermoeide ogen en zei: ‘Omdat ik bang ben voor thuis.’
Die woorden sneed harder dan ik wilde toegeven.
Op een regenachtige middag stond ik met de kinderwagen in het park toen een oudere vrouw naar me toe kwam.
‘Drie tegelijk? Wat bijzonder,’ zei ze glimlachend.
Ik knikte zwijgend.
‘Weet je,’ vervolgde ze, ‘soms geeft het leven je meer dan je aankan. Maar dat betekent niet dat je moet opgeven.’
Haar woorden bleven hangen terwijl ik naar huis liep.
De maanden gingen voorbij. Lotte zette haar eerste stapjes; Bram lachte voor het eerst; Saar zei haar eerste woordje: ‘Mama.’
Langzaam begon ik weer te ademen. Ik vond kracht in hun kleine handjes, hun lachjes, hun vertrouwen in mij.
Op een avond zaten Mark en ik samen op de bank, de kinderen eindelijk in bed.
‘Weet je nog hoe bang we waren?’ vroeg hij zacht.
Ik knikte. ‘Maar kijk eens waar we nu zijn.’
Hij pakte mijn hand vast. ‘Misschien was dit niet wat we wilden… maar misschien is dit precies wat we nodig hadden.’
Soms vraag ik me af: als ik die nacht had mogen kiezen, zou ik dan hetzelfde pad bewandelen? Of zou ik teruggaan naar het leven dat ik kende – veilig, overzichtelijk? Maar dan hoor ik drie stemmetjes roepen: ‘Mama!’ En weet ik dat alles precies zo moest lopen.
Hebben jullie ooit zo’n onverwachte wending meegemaakt? Wat zou jij doen als je leven ineens op z’n kop stond?