Nooit Getrouwd: De Dag Dat Ik De Waarheid Over Daan En Zijn Moeder Ontdekte
‘Waarom voel ik me zo alleen, terwijl ik omringd ben door mensen die van me houden?’ vroeg ik mezelf af, terwijl ik in de spiegel keek van de bruidswinkel aan de Oudegracht. Mijn moeder, Els, stond naast me met tranen in haar ogen. Mijn zusje Lotte lachte zenuwachtig en maakte foto’s met haar telefoon. Maar ik voelde een knoop in mijn maag die ik niet kon verklaren.
‘Marloes, je straalt echt! Daan gaat flauwvallen als hij je zo ziet,’ zei Lotte, maar haar stem klonk hol. Ik glimlachte flauwtjes en draaide me om. Mijn telefoon trilde in mijn tas. Een onbekend nummer. Ik negeerde het, maar het bleef maar doorgaan. Uiteindelijk nam ik op.
‘Met Marloes.’
Aan de andere kant hoorde ik alleen ademhaling. Toen een zachte stem: ‘Mevrouw van der Meer? Spreek ik met Marloes van der Meer?’
‘Ja, dat ben ik.’
‘Dit is notaris Van Dijk. Ik probeer Daan te bereiken, maar hij neemt niet op. Kunt u hem vragen mij dringend terug te bellen? Het betreft het huis van zijn moeder.’
Mijn hart sloeg over. ‘Is er iets mis?’
‘Het is belangrijk dat hij zo snel mogelijk contact opneemt. Fijne dag verder.’
Ik hing op en voelde hoe de kamer om me heen draaide. Mijn moeder merkte het meteen. ‘Wat is er, lieverd?’
‘Niets… gewoon zenuwen,’ loog ik. Maar het zaadje van twijfel was geplant.
Die avond zat Daan zwijgend aan tafel. Zijn blik was dof, zijn handen trilden lichtjes terwijl hij zijn vork vasthield. ‘Hoe was het bij de bruidswinkel?’ vroeg hij uiteindelijk.
‘Mooi. Maar… Daan, is er iets met je moeder? De notaris belde.’
Hij verstijfde. ‘Waarom zou de notaris jou bellen?’
‘Omdat jij niet opnam. Wat is er aan de hand?’
Hij keek me niet aan. ‘Niets wat jij hoeft te weten.’
Ik voelde woede opborrelen. ‘Daan, we gaan trouwen! Hoe kun je zoiets voor me verbergen?’
Hij stond abrupt op en gooide zijn servet op tafel. ‘Het is niet jouw zaak, Marloes!’
Die nacht lag ik wakker naast hem, luisterend naar zijn onrustige ademhaling. Mijn gedachten tolden. Waarom hield hij dit geheim? Vertrouwde hij me niet?
De volgende ochtend besloot ik naar zijn moeder, mevrouw Jansen, te gaan. Ze woonde in een rijtjeshuis in Overvecht, altijd netjes verzorgd met bloembakken voor het raam. Maar nu zag het er verwaarloosd uit; de gordijnen half dicht, onkruid tussen de tegels.
Ze deed open met rode ogen en een trillende stem. ‘Marloes… wat doe jij hier?’
‘Ik maak me zorgen om Daan. En om u.’
Ze liet me binnen en barstte meteen in tranen uit. ‘Ze willen mijn huis verkopen… Ik heb schulden gemaakt na het overlijden van Daans vader. Daan probeert alles te regelen, maar het lukt niet meer.’
Mijn hart brak voor haar, maar ook voor mezelf. Waarom had niemand mij iets verteld?
Toen ik thuiskwam zat Daan op de bank, zijn hoofd in zijn handen. ‘Je bent bij mijn moeder geweest,’ zei hij zonder op te kijken.
‘Waarom heb je me niets verteld?’ vroeg ik zacht.
Hij keek op met betraande ogen. ‘Omdat ik je niet wilde belasten. Je verdient een zorgeloze bruiloft, geen ellende.’
‘Maar we zijn samen! Je had me moeten vertrouwen.’
Hij sloeg zijn ogen neer. ‘Ik schaamde me…’
De weken daarna veranderde alles tussen ons. De voorbereidingen voor de bruiloft voelden leeg; elke keer als we samen waren hing er een muur van geheimen tussen ons in.
Mijn moeder merkte het ook. ‘Liefje, als je twijfelt… het is nooit te laat om na te denken over wat je echt wilt.’
Op een avond zat ik alleen op het balkon, kijkend naar de regen die tegen de ramen tikte. Daan kwam naast me zitten.
‘Marloes… misschien moeten we dit niet doen,’ fluisterde hij.
Mijn hart stond stil. ‘Wat bedoel je?’
‘Ik hou van je, maar ik kan je niet geven wat je verdient. Mijn familieproblemen zullen altijd tussen ons in staan.’
Ik voelde tranen branden achter mijn ogen. ‘Maar liefde betekent toch dat je samen vecht? Dat je elkaar steunt?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Soms is liefde niet genoeg.’
De volgende dag belde ik de trouwlocatie af. Mijn moeder hield me vast terwijl ik huilde als een kind.
Lotte probeerde me op te vrolijken met grapjes, maar zelfs zij kon de pijn niet wegnemen.
Maanden gingen voorbij. Daan verhuisde naar een klein appartementje in Kanaleneiland; zijn moeder moest haar huis verkopen en trok bij haar zus in Amersfoort in.
Ik probeerde verder te gaan: nieuwe hobby’s, avonden met vriendinnen, maar elke keer als ik langs een bruidswinkel liep voelde ik die oude pijn weer.
Op een dag kwam ik Daan tegen bij Albert Heijn. Hij zag er ouder uit; moe, maar ook opgelucht.
‘Hoe gaat het met je?’ vroeg hij voorzichtig.
‘Beter,’ loog ik.
We glimlachten ongemakkelijk naar elkaar en liepen toen allebei verder.
Nu, twee jaar later, ben ik nog steeds niet getrouwd. Soms vraag ik me af of ik ooit weer iemand zo zal vertrouwen als Daan. Of liefde ooit genoeg zal zijn om familiegeheimen te overwinnen.
Hebben jullie ooit meegemaakt dat vertrouwen zo plotseling werd gebroken? Of dat familieproblemen jullie relatie hebben verwoest? Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond?