Wanneer Eva weer ademde: Een verhaal over hoop, verlies en wonderen in Rotterdam

‘Ze ademt niet meer, Marjolein!’

De stem van mijn man, Jeroen, sneed als een mes door de stilte van de ziekenhuiskamer. Ik stond aan het voeteneind van het bed van onze dochter Eva, haar kleine handje nog in de mijne. Haar huid was bleek, haar lippen blauw. Alles in mij schreeuwde dat dit niet kon, dat dit niet mocht gebeuren. Ik voelde mijn knieën trillen en hoorde mezelf fluisteren: ‘Nee, Eva, alsjeblieft…’

De artsen stormden binnen. ‘Mevrouw, wilt u even aan de kant gaan?’ Een verpleegkundige duwde me zachtjes weg. Jeroen stond als versteend naast me, zijn ogen groot van angst. Ik zag hoe ze Eva’s borstkas indrukten, hoe ze haar naam riepen, alsof ze haar konden terugroepen uit een wereld waar ik niet bij kon.

In die minuten – of waren het seconden? – voelde ik een leegte die ik nooit eerder had gekend. Mijn gedachten tolden: Waarom zij? Waarom nu? Ik dacht aan de ochtend, hoe ze nog had gelachen om haar boterham met hagelslag. Hoe ze me had gevraagd of we na school samen naar de speeltuin konden. En nu lag ze daar, levenloos.

‘Marjolein, kom hier,’ fluisterde mijn schoonmoeder Ans, die ineens naast me stond. Haar hand op mijn schouder voelde koud en zwaar. ‘We moeten bidden,’ zei ze zacht. Ik knikte, maar wist niet eens meer hoe dat moest. Mijn hoofd was leeg, behalve die ene gedachte: alsjeblieft, laat haar niet gaan.

‘Ze komt terug!’ riep een van de artsen plotseling. Een piepje op de monitor werd sterker. Eva’s borstkas bewoog weer. Mijn benen gaven het bijna op van opluchting en ik zakte tegen Jeroen aan. Tranen stroomden over mijn wangen.

Maar het wonder was bitterzoet. Eva lag in coma. De dagen die volgden waren een waas van hoop en wanhoop. De artsen spraken over hersenschade, over onzekerheid. Jeroen en ik sliepen om beurten in het ziekenhuis, terwijl onze zoon Daan bij mijn zus logeerde.

De spanning vrat aan ons huwelijk. Jeroen werd stil en trok zich terug in zijn werk. ‘Ik moet iets doen om niet gek te worden,’ zei hij op een avond toen ik hem vroeg waarom hij zo laat thuis was gekomen. Ik voelde me alleen in mijn verdriet.

Mijn moeder kwam elke dag langs met soep en warme woorden, maar haar aanwezigheid voelde soms als een oordeel. ‘Je moet sterk zijn voor Daan,’ zei ze steeds weer. Maar hoe kon ik sterk zijn als ik zelf brak?

Op een avond zat ik alleen aan Eva’s bed, haar handje in de mijne. De kamer was donker op het blauwe licht van de monitoren na. Ik fluisterde: ‘Eva, als je me hoort… kom alsjeblieft terug.’

Plotseling hoorde ik voetstappen op de gang. Het was Ans, mijn schoonmoeder. Ze ging tegenover me zitten en keek me doordringend aan.

‘Weet je nog dat je vroeger altijd zei dat je niet geloofde?’ vroeg ze zacht.

Ik knikte.

‘En nu?’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik weet het niet meer.’

Ze pakte mijn hand vast. ‘Soms gebeuren er dingen die we niet kunnen verklaren. Misschien is dit zo’n moment.’

Ik keek naar Eva en voelde voor het eerst sinds dagen iets van hoop. Misschien was er toch iets groters dan wijzelf.

De weken gingen voorbij. Eva bleef in coma, maar haar toestand stabiliseerde. Daan kwam steeds vaker langs en vroeg elke keer: ‘Wanneer wordt Eva weer wakker?’ Ik had geen antwoord.

Op een dag kwam Jeroen boos thuis uit het ziekenhuis. ‘Waarom moet dit ons overkomen?’ schreeuwde hij tegen mij, tegen de muren, tegen God misschien wel. ‘We hebben alles goed gedaan! We hebben altijd voor haar gezorgd!’

Ik barstte in tranen uit. ‘Denk je dat ik dat niet elke dag denk? Denk je dat ik niet kapotga van schuldgevoel?’

We stonden tegenover elkaar in de keuken, allebei trillend van woede en verdriet.

‘Misschien… misschien moeten we hulp zoeken,’ fluisterde ik uiteindelijk.

Jeroen knikte zwijgend.

We gingen samen naar een maatschappelijk werker in het ziekenhuis. Daar spraken we voor het eerst echt uit wat ons dwarszat: de angst om Eva te verliezen, de onzekerheid over de toekomst, de schuldgevoelens naar elkaar toe.

Langzaam vonden we elkaar weer terug.

Op een ochtend – het was een grijze dag in november – zat ik weer aan Eva’s bed toen haar vingers ineens bewogen. Eerst dacht ik dat ik het me verbeeldde, maar toen kneep ze zachtjes in mijn hand.

‘Jeroen! Kom snel!’ riep ik door de gang.

De artsen kwamen binnenstormen en onderzochten haar grondig. ‘Dit is een goed teken,’ zei de arts met een glimlach die ik nooit zal vergeten.

Die middag opende Eva haar ogen voor het eerst in weken.

‘Mama?’ fluisterde ze schor.

Ik huilde en lachte tegelijk terwijl ik haar gezicht kuste.

Het herstel ging langzaam, maar elke dag was een overwinning. Eva moest opnieuw leren praten en lopen. Daan hielp haar met geduld en liefde; hij las haar voor uit haar favoriete boek over Nijntje en zong liedjes voor haar.

Jeroen en ik groeiden weer naar elkaar toe. We leerden praten over onze angsten en verlangens zonder elkaar te verwijten wat er was gebeurd.

Toch bleef er iets knagen: waarom was dit ons overkomen? Was het toeval? Was het een wonder?

Op een avond zat ik met Eva op schoot bij het raam, kijkend naar de regen die tegen het glas tikte.

‘Mama?’ vroeg ze zachtjes. ‘Ben jij bang geweest?’

Ik slikte en knikte. ‘Heel bang.’

Ze legde haar hoofd tegen mijn borst en fluisterde: ‘Ik ben blij dat jij er altijd was.’

Nu, maanden later, kijk ik terug op die donkere periode met gemengde gevoelens. Het heeft ons gebroken én sterker gemaakt. Soms vraag ik me af: wat als Eva niet was teruggekomen? Wat als we elkaar waren kwijtgeraakt?

Misschien is dat wel de grootste les: dat liefde soms sterker is dan alles wat we kunnen begrijpen of verklaren.

Hebben jullie ooit zo’n moment meegemaakt waarop alles veranderde? Wat gaf jullie hoop toen alles verloren leek?