Op mijn zeventigste zit ik alleen in mijn appartement in Utrecht, verlangend naar familie. Mijn kinderen willen niet dat ik bij hen intrek, en ik voel me verloren en onzichtbaar. Toch probeer ik, ondanks de pijn, opnieuw vreugde en betekenis te vinden in het leven.
Mijn leven lang stond ik klaar voor anderen in mijn flat in Utrecht. Maar toen ik zelf hulp nodig had na een ongeluk, bleef het stil aan mijn deur. Dit is het verhaal van hoe eenzaamheid en teleurstelling mijn kijk op buren en vriendschap voorgoed veranderden.
Op mijn 68ste zit ik alleen in mijn flat in Rotterdam, verlangend naar gezelschap en warmte. Mijn kinderen willen niet dat ik bij hen intrek, en hun afwijzing snijdt dieper dan ik ooit had verwacht. In deze eenzaamheid vraag ik me af: wat betekent familie nog als je elkaar niet meer kunt opvangen?
Ik ben Iris, en het verhaal van Amanda heeft mijn kijk op eenzaamheid en familie voorgoed veranderd. Haar moedige stilte, haar dagelijkse strijd en de verborgen pijn achter haar glimlach raakten me diep. Dit is het verhaal van hoe ik haar leerde kennen, haar geheimen ontdekte en mezelf confronteerde met mijn eigen vooroordelen.
