Mijn hele leven voelde ik me voor mijn moeder een last, nooit een geliefd kind. Nu ze oud en afhankelijk is, verwacht ze dat ik alles vergeet wat er is gebeurd, alsof haar woorden nooit mijn hart hebben verwond. De vraag om vergeving en erkenning van pijn is mijn dagelijkse strijd.
Mijn naam is Jeroen. Na zestien jaar huwelijk met Marieke en de geboorte van onze twee dochters, Sophie en Lotte, viel ons gezin uit elkaar. Sindsdien worstel ik elke dag met het gevoel dat mijn dochters langzaam uit mijn leven verdwijnen, terwijl ik me afvraag of ik ooit weer echt hun vader zal zijn.
Na de dood van mijn moeder keer ik terug naar haar oude appartement in Utrecht. Daar krijg ik van de buurvrouw een dagboek dat mijn moeder speciaal voor mij heeft achtergelaten. Wat volgt is een emotionele reis vol familiegeheimen, onverwerkte pijn en de zoektocht naar verzoening.
Mijn naam is Marieke van Dijk. In dit verhaal neem ik je mee in de pijn van het verraad door mijn eigen zus, de worsteling met woede en verdriet, en hoe ik uiteindelijk, door geloof en gebed, de kracht vond om haar te vergeven. Het is een reis vol familieconflicten, twijfels en hoop.
Na mijn pensioen voelde ik me verloren en overbodig. Mijn leven als bibliothecaresse gaf me structuur en betekenis, maar plotseling was alles weg. In deze emotionele zoektocht naar een nieuw doel bots ik met mijn familie, mijn angsten en uiteindelijk met mezelf.
Mijn zoon Daan en ik waren altijd onafscheidelijk, tot zijn huwelijk alles veranderde. Nu voel ik me een buitenstaander in zijn leven, overschaduwd door mijn schoonmoeder. Dit is mijn zoektocht naar begrip, loslaten en de pijn van onzichtbaarheid.
Op de dag van mijn zus’ bruiloft werd ik geconfronteerd met de pijnlijke waarheid over de voorkeur van mijn stiefvader. Terwijl ik worstelde met gevoelens van jaloezie en verraad, probeerde ik mijn plek binnen het gezin te hervinden. Mijn verhaal is een zoektocht naar erkenning, liefde en het loslaten van oude wonden.
In dit verhaal vertel ik over het moment waarop ik mijn dochter achterliet om in het buitenland te werken, de pijn en schuld die volgden, en onze moeizame weg terug naar elkaar. Het is een reis vol gemiste momenten, stille verwijten en de hoop op vergeving. Samen zoeken we naar een manier om opnieuw thuis te komen bij elkaar.
Op 43-jarige leeftijd bevinden mijn man en ik ons in een uitdagende situatie. Onze dochter, Emily, die net 22 is geworden, heeft haar plannen aangekondigd om te trouwen met iemand die bijna onze leeftijd heeft. Als ouders worstelen we met het accepteren van haar beslissing en vrezen we voor haar toekomst.
