Op een regenachtige middag moest ik mijn trots inslikken en onze rijke buurman, meneer Van Dijk, om hulp vragen voor mijn zieke moeder en uitgeputte broer. Die ontmoeting liet me zien hoe dun de lijn is tussen wanhoop en hoop, en hoe je je kunt vergissen in mensen. Sindsdien kijk ik anders naar familie, buren en vertrouwen.
Op een doodgewone dag raakte ik opgesloten in de kelder van mijn huis, omgeven door duisternis en angst, zonder te weten of ik ooit nog naar boven zou komen. De dagen daar dwongen me mijn diepste angsten onder ogen te zien en deden me beseffen hoe geïsoleerd ik eigenlijk was. Mijn redding kwam van mijn buurvrouw Maria, een vrouw die ik nauwelijks kende, en haar gebaar veranderde voorgoed mijn kijk op eenzaamheid en menselijke verbondenheid.
