Mijn naam is Marjolein de Vries en ik vertel hoe ik mijn beste vriendin verloor aan huiselijk geweld, en haar jaren later terugvond. Door dagelijkse scènes in Rotterdamse trams, markten en kleine appartementen moest ik mijn eigen angst en schuldgevoel onder ogen zien. Deze geschiedenis is mijn zoektocht naar de grens tussen vriendschap, familie en maatschappelijke verantwoordelijkheid.
Nooit zal ik vergeten hoe mijn driejarige zoontje de deur opendeed voor de politie. Dat was het begin van het einde van onze nachtmerrie en de eerste stap naar vrijheid. Vandaag deel ik mijn verhaal, in de hoop andere vrouwen moed te geven.
In deze nachtelijke vlucht met mijn kinderen uit het huis van mijn gewelddadige man, voelde ik me voor het eerst in jaren vrij én totaal alleen. Mijn beste vriendin Sophie probeerde te helpen, maar haar man Bart sloot de deur voor onze neus. Nu zit ik op een koude trap in Amsterdam, met mijn kinderen tegen me aan, en vraag ik me af of er nog hoop is voor mensen zoals wij.
Ik vertel hoe ik midden in de nacht met mijn kinderen moest vluchten voor mijn man, en hoe zelfs mijn beste vriendin mij niet binnenliet. Mijn verhaal gaat over angst, wanhoop en het gevoel nergens veilig te zijn. Het is een oproep om niet weg te kijken als iemand in nood is.
In het holst van de nacht vluchtte ik met mijn kinderen weg van mijn gewelddadige man. Mijn beste vriendin Marieke wilde me helpen, maar haar man Bart sloot ons buiten. Op de koude trap, met mijn kinderen in mijn armen, vroeg ik me af of er nog hoop voor ons was.
Op een ijskoude avond opende mijn driejarige zoontje de deur voor de politie en veranderde daarmee ons leven voorgoed. In dit verhaal neem ik je mee in de duisternis van mijn huwelijk, de angst die ons beheerste, en de moed van een kind die ons redde. Dit is mijn getuigenis over overleven, loslaten en opnieuw beginnen.
Na het verlies van ons huis in Rotterdam moesten mijn man en ik noodgedwongen bij mijn schoonvader in een klein dorpje intrekken. Wat begon als een tijdelijke oplossing, veranderde al snel in een nachtmerrie door de verstikkende controle van mijn schoonvader en de spanningen binnen het gezin. In deze periode vol wanhoop en conflicten ontdekte ik langzaam mijn eigen kracht en de moed om voor mezelf op te komen.
Mijn naam is Lotte van Dijk. Op mijn 21ste voelde ik me verloren, gevangen tussen de muren van een huis dat nooit veilig was. Dit is het verhaal van hoe ik leerde dat familie niet altijd een thuis betekent, en hoe stilte soms harder schreeuwt dan woorden.
Mijn naam is Lianne van Dijk. Op een stormachtige avond vluchtte ik met mijn kinderen weg van huis, op zoek naar veiligheid. Wat ik vond, was niet alleen een gesloten deur, maar ook de pijnlijke waarheid over familie, vertrouwen en de moed om opnieuw te beginnen.
