Op mijn 68ste zit ik alleen in mijn flat in Rotterdam, verlangend naar gezelschap en warmte. Mijn kinderen willen niet dat ik bij hen intrek, en hun afwijzing snijdt dieper dan ik ooit had verwacht. In deze eenzaamheid vraag ik me af: wat betekent familie nog als je elkaar niet meer kunt opvangen?
Mijn naam is Lotte en ik ben acht jaar oud. In dit verhaal vertel ik hoe mijn liefde voor tekenen steeds wordt overschaduwd door de verwachtingen van mijn opa en oma, die liever hebben dat ik met poppen speel. Het is een verhaal over onbegrip, familieconflicten en het verlangen om gezien te worden zoals ik ben.
Die nacht veranderde alles. Mijn familiegeschiedenis van verraad en verlies herhaalde zich op een manier die ik nooit had verwacht. Terwijl ik worstelde met oude wonden, moest ik beslissen of ik mijn hart kon openen voor iemand die alles kwijt was.
