Mijn naam is Marjolein en op mijn 34e besloot ik dat ik geen kinderen wilde. Deze keuze bracht me in conflict met mijn familie en dwong me te vechten voor mijn eigen geluk. Dit is het verhaal van mijn worsteling om geaccepteerd te worden in een wereld die niet altijd ruimte laat voor andere keuzes.
Mijn naam is Jessica en mijn verlangen naar kleinkinderen heeft mijn leven beheerst. Mijn dochter, Amanda, en haar man Bas lijken gelukkig, maar waarom blijft het stil in het huis waar ik zo graag kinderstemmen hoor? Wat begon als hoop, veranderde in wanhoop en eindigde in een waarheid die ik nooit had verwacht.
Tijdens een stormachtige avond in Amsterdam werd ik geconfronteerd met het diepste verdriet van mijn leven: het onvermogen om moeder te worden en hoe dat mijn huwelijk met Bas langzaam vernietigde. Terwijl de druk van familie en de schaduw van een onvervulde erfenis steeds zwaarder op ons woog, raakten we elkaar kwijt in een web van schuld, verlangen en onuitgesproken pijn. Dit is mijn verhaal over liefde, verlies en de vraag of een naam werkelijk belangrijker is dan het geluk van twee mensen.
Op een regenachtige middag in het buurthuis vertel ik mijn verhaal, over ouder worden zonder kinderen en de vooroordelen die daarmee gepaard gaan. Mijn leven is getekend door keuzes, familieconflicten en het zoeken naar betekenis buiten het traditionele gezinsleven. In deze vertelling deel ik mijn diepste twijfels, pijn en hoop, en daag ik de lezer uit om na te denken over wat echte verbondenheid betekent.
