Op de verjaardag van mijn dochter voelde ik me onzichtbaar, buitengesloten door mijn eigen familie. Mijn leven als alleenstaande moeder in Nederland werd getekend door pijnlijke keuzes, misverstanden en het verlangen naar verbinding. Dit is mijn verhaal over verlies, hoop en de vraag of liefde ooit genoeg is.
Acht jaar lang zorgde ik voor de zieke vader van mijn schoondochter, een man die ik nauwelijks kende. Ondanks alle offers en slapeloze nachten, kreeg ik nooit een bedankje van mijn familie. Mijn verhaal is er één van opoffering, eenzaamheid en de pijn van onzichtbaarheid.
Tijdens een etentje met mijn vriend Gijs werd ik compleet genegeerd door de ober. Terwijl ik worstelde met mijn gevoelens van onzichtbaarheid, besloot ik toch vriendelijk te blijven. Deze avond dwong me na te denken over hoe vaak vrouwen – en misschien ook anderen – zich onzichtbaar voelen, zelfs in hun eigen leven.
Mijn hele leven heb ik mijn gezin op de eerste plaats gezet, alles geregeld en gezorgd dat het iedereen aan niets ontbrak. Nu, terwijl ik aan dezelfde kersttafel zit als altijd, voel ik me onzichtbaar en vraag ik me af waar ik zelf ben gebleven. Dit is het verhaal van mijn strijd, mijn opofferingen en de pijnlijke zoektocht naar erkenning en liefde.
Mijn moeder heeft haar hele leven aan mijn broer gewijd, terwijl ik altijd de sterke moest zijn. Nu zij hulp nodig heeft, kijkt iedereen naar mij, maar mijn broer heeft geen tijd. Dit is mijn verhaal over onzichtbaarheid, familieconflicten en de pijn van altijd de tweede keus zijn.
Mijn moeder gaf haar erfenis op voor haar zus Victoria, terwijl ik met mijn gezin bij mijn schoonouders woon en alles op alles zet om een eigen huis te kopen. Mijn jongere broer worstelt met zijn studie en ik voel me steeds meer onzichtbaar in de ogen van mijn moeder. Dit verhaal gaat over familie, opoffering en het gevoel niet gezien te worden.
