Het begon met een telefoontje van mijn dochter, maar eindigde in tranen, woede en het gevoel misbruikt te zijn. Ik zei ja tegen het oppassen op mijn zieke kleindochter omdat niemand anders kon, maar bleef achter met twijfels over waar ik als moeder en oma tekort ben geschoten. Dit is mijn verhaal – en een oproep aan alle grootouders die zich hierin herkennen.
Mijn verhaal begint met een vriendschap die langzaam veranderde in een last. Ik voelde me eerst gewaardeerd, maar werd steeds meer als vanzelfsprekend gezien. Nu sta ik voor de moeilijke keuze: hoe zeg ik ‘nee’ zonder mezelf te verliezen?
Mijn leven veranderde toen mijn buurvrouw, Marieke, steeds vaker vroeg of ik op haar dochtertje wilde passen. Wat begon als een vriendschappelijke gunst, groeide uit tot een bron van stress en frustratie. Nu sta ik voor de keuze: blijf ik mezelf wegcijferen, of durf ik eindelijk voor mezelf op te komen?
Mijn leven draait om de voortdurende strijd tussen mijn schoonmoeder en mij. Ze beweert altijd dat ze haar kleinkinderen mist, maar als ik haar vraag om op te passen, heeft ze altijd een excuus. Deze situatie drijft een wig tussen mij, mijn man en onze familie.
