Mijn leven stortte in toen mijn moeder ernstig ziek werd en mijn vader ons verliet. In deze duisternis vond ik steun bij mijn vrienden, mijn geloof en het gebed. Dit is het verhaal van hoe ik, ondanks alles, hoop vond en leerde dat zelfs in de diepste wanhoop een sprankje licht kan schijnen.
Mijn naam is Elianne en ik ben 34 jaar. Mijn keuze om geen kinderen te krijgen heeft mijn familie diep geraakt en tot een breuk geleid. In dit verhaal deel ik de pijn, het onbegrip en de zoektocht naar mijn eigen geluk.
Ik vertel hoe één verkeerde keuze mijn leven en dat van mijn gezin op zijn kop zette. Door wanhoop, schuldgevoel en de kracht van vergeving vond ik langzaam mijn weg terug. Mijn verhaal is er één van pijn, hoop en de zoektocht naar een nieuw begin.
Mijn zoon weigerde zijn speelgoed op te ruimen en noemde het ‘vrouwenwerk’. Die opmerking raakte me dieper dan ik had verwacht en bracht oude familiepatronen naar boven. In deze emotionele vertelling neem ik je mee in mijn worsteling met verwachtingen, familieconflicten en de zoektocht naar mijn eigen stem.
Ik dacht dat ik alleen maar een paar weken mijn kleinkinderen van school zou halen. Twee jaar later ben ik nog steeds elke middag bezig, en mijn eigen leven lijkt verdwenen. In dit verhaal deel ik mijn worstelingen, familieconflicten en de pijnlijke keuzes die ik moest maken.
Zes zomers lang bleef ik alleen achter terwijl mijn moeder naar haar huisje in Zeeland vertrok. In die tijd werd ik geconfronteerd met de ware chaos van het gezinsleven, oude familieconflicten en de zoektocht naar mezelf. Dit is mijn verhaal over veerkracht, verlies en onverwachte kracht.
