Mijn vader twijfelde openlijk aan mijn vermogen om zelfstandig te leven, wat een storm aan emoties, conflicten en zelfonderzoek veroorzaakte. Tussen de dagelijkse worstelingen in Rotterdam probeerde ik mezelf én hem te bewijzen dat ik op eigen benen kon staan. Nu vraag ik me af: Hoe diep snijden de woorden van onze ouders in onze ziel?
Die nacht hoorde ik een schreeuw die mijn leven voorgoed veranderde. Mijn dochter Sophie vocht voor haar leven, terwijl ik worstelde met schuld, hoop en de brokstukken van ons gezin. Dit is het verhaal van angst, hoop en hoe het verleden je inhaalt op het moment dat je het minst verwacht.
Op mijn 68ste zit ik alleen in mijn flat in Rotterdam, verlangend naar gezelschap en warmte. Mijn kinderen willen niet dat ik bij hen intrek, en hun afwijzing snijdt dieper dan ik ooit had verwacht. In deze eenzaamheid vraag ik me af: wat betekent familie nog als je elkaar niet meer kunt opvangen?
Na zeven jaar huwelijk en de geboorte van onze zoon, besloot ik – Jeroen – een experiment te doen om te begrijpen waarom mijn vrouw, Marieke, zo afstandelijk en uitgeput was. Wat begon als een onschuldige poging tot begrip, ontrafelde diepe spanningen en onverwerkte emoties binnen ons gezin. Dit is mijn verhaal over liefde, falen en de zoektocht naar verbinding.
Mijn naam is Sanne van Dijk en ik dacht altijd dat mijn leven perfect was. Maar toen mijn grote liefde mij verliet vanwege mijn uiterlijk, stortte mijn wereld in. Vijf jaar later stond ik oog in oog met hem, en moest ik kiezen tussen wraak, vergeving of mezelf opnieuw vinden.
Mijn leven leek perfect: ik was de beste van mijn klas, studeerde economie aan de Erasmus Universiteit en bouwde samen met mijn man, Bas, aan een toekomst in Rotterdam. Maar alles veranderde toen mijn zoon Daan vroeg of hij mijn schoonmoeder ‘mama’ mocht noemen. Die ene vraag bracht een diepe kloof in onze familie aan het licht en dwong mij tot keuzes die ik nooit had willen maken.
