Nooit zal ik vergeten hoe mijn driejarige zoontje de deur opendeed voor de politie. Dat was het begin van het einde van onze nachtmerrie en de eerste stap naar vrijheid. Vandaag deel ik mijn verhaal, in de hoop andere vrouwen moed te geven.
Ik vertel hoe ik steeds vaker op mijn werk blijf hangen om te ontsnappen aan de spanningen thuis met mijn man. De dagelijkse sleur, onuitgesproken frustraties en familieconflicten stapelen zich op tot een dramatisch breekpunt. Uiteindelijk sta ik voor een keuze die alles kan veranderen, en vraag ik mezelf af: wat is er nog over van ons huwelijk?
Mijn naam is Charlotte en ik bleef steeds langer op kantoor, hopend dat de stilte van spreadsheets en het zachte gezoem van de printer me konden beschermen tegen de kille sfeer thuis. Mijn man, Sander, leek me niet meer te zien staan; respect en waardering waren vervangen door onverschilligheid en scherpe woorden. Terwijl ik mezelf verloor in het werk, werd de leegte in huis alleen maar groter, tot ik niet langer kon vluchten voor de waarheid.
Mijn leven draait om het vermijden van mijn eigen huis, omdat de aanwezigheid van mijn man me steeds meer verstikt. Op kantoor vind ik rust, maar de eenzaamheid en het schuldgevoel vreten aan me. Dit is het verhaal van hoe liefde langzaam veranderde in irritatie en hoe ik mezelf verloor in de zoektocht naar ademruimte.
