Mijn zoon Daan verliet zijn gezin en liet mijn schoondochter en kleinzoon achter met niets. Ondanks mijn eigen verdriet kon ik hen niet aan hun lot overlaten. Dit is het verhaal van mijn strijd tegen vooroordelen, familieconflicten en het zoeken naar liefde in de schaduw van verlies.
Mijn naam is Vera, ik ben dertig jaar en besloot te stoppen met het scheren van mijn benen en oksels. Dit leidde tot onbegrip, spot en ruzies binnen mijn familie en omgeving, maar het opende ook de deur naar zelfacceptatie. Dit is het verhaal over hoe ik leerde voor mezelf op te komen in een land waar anders-zijn vaak niet wordt vergeven.
Tijdens een familiediner barst de bom als mijn man, Martijn, suggereert dat onze financiële zekerheid alleen aan zijn ouders te danken is. Zijn woorden raken me diep en halen oude wonden naar boven, terwijl ik denk aan de bescheiden, maar oprechte steun van mijn eigen ouders. In het verhaal word ik geconfronteerd met mijn trots, familieverwachtingen en de ware betekenis van samenhorigheid.
Mijn naam is Martijn van Dijk en ik dacht altijd dat een klein gebaar het verschil kon maken. Toen ik een maaltijd kocht voor een dakloze vrouw, liep alles anders dan ik had verwacht. Wat begon als een daad van vriendelijkheid, ontrafelde mijn zekerheden en bracht verborgen spanningen in mijn familie aan het licht.
Op mijn drieënzestigste werd ik opnieuw verliefd, tot verbazing en soms zelfs afkeuring van mijn omgeving. Mijn leven als weduwe leek uitgestippeld, tot ik onverwacht iemand ontmoette die alles op z’n kop zette. Dit is het verhaal van mijn strijd tussen verlangen, familieconflicten en de moed om opnieuw te kiezen voor geluk.
Mijn naam is Marloes, moeder van drie kinderen in Utrecht. Door mijn tatoeages word ik buitengesloten op de school van mijn kinderen en vind ik nauwelijks werk. Dit is mijn verhaal over vooroordelen, strijd en de hoop op acceptatie.
