Twintig jaar leugens: Het dubbele leven van mijn man kwam aan het licht door één telefoontje
‘Mevrouw, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, maar… Jan is mijn man. Al twintig jaar.’
Die woorden galmden door mijn hoofd terwijl ik met trillende handen de telefoon vasthield. Het was een gewone donderdagmiddag in ons huis in Amersfoort. De regen tikte zachtjes tegen het raam, terwijl ik net de was aan het opvouwen was. Mijn zoon, Daan, zat boven huiswerk te maken. Alles leek normaal, tot dat ene telefoontje.
‘Wie bent u?’ vroeg ik, mijn stem schor van ongeloof.
‘Mijn naam is Marijke. Ik… ik weet niet hoe ik moet beginnen. Maar Jan heeft mij altijd verteld dat hij gescheiden was. We hebben samen twee kinderen. Ik… ik dacht dat u het moest weten.’
Mijn benen voelden als lood. Ik liet me op de bank zakken, de telefoon nog steeds tegen mijn oor gedrukt. Mijn hoofd tolde. Jan? Mijn Jan? Twintig jaar een tweede gezin? In Rotterdam? Hoe kon dit?
Toen ik ophing, staarde ik minutenlang voor me uit. Mijn hart bonsde in mijn borstkas en mijn ademhaling ging snel. Alles wat ik dacht te weten over mijn leven, over Jan, over ons gezin, voelde ineens als een leugen. Ik hoorde Daan boven lachen om iets op zijn computer en voelde een steek van verdriet. Wat moest ik hem vertellen? Wat moest ik mezelf vertellen?
Die avond kwam Jan thuis zoals altijd. Zijn jas nat van de regen, zijn haar in de war. ‘Hoi lieverd,’ zei hij, terwijl hij zijn tas neerzette en me vluchtig kuste. ‘Wat eten we?’
Ik keek hem aan, zoekend naar iets vreemds in zijn gezicht. Maar alles leek normaal. Of speelde hij gewoon toneel? Mijn handen trilden toen ik hem aankeek.
‘Jan,’ begon ik, mijn stem breekbaar. ‘Wie is Marijke?’
Hij verstijfde. Even leek het alsof hij niet wist wat hij moest zeggen. Toen zakte hij neer op een stoel en sloeg zijn handen voor zijn gezicht.
‘Het spijt me,’ fluisterde hij. ‘Het spijt me zo.’
De dagen daarna waren een waas van tranen, schreeuwen en stilte. Jan probeerde uit te leggen hoe het zo ver had kunnen komen. ‘Het begon als een vergissing,’ zei hij. ‘Ik kon niet kiezen. En toen… toen was het te laat.’
‘Twintig jaar, Jan! Twintig jaar!’ schreeuwde ik op een avond terwijl de regen tegen het raam sloeg. ‘Hoe kun je zoiets doen? Hoe kun je twee levens leiden? Twee gezinnen?’
Hij huilde. Voor het eerst in jaren zag ik hem echt huilen. Maar zijn tranen maakten mij alleen maar bozer.
De weken die volgden waren gevuld met gesprekken met familie en vrienden. Mijn moeder, Els, kwam meteen langs toen ze het hoorde.
‘Meisje toch,’ zei ze terwijl ze me stevig vasthield. ‘Je hoeft hier niet doorheen alleen.’
Maar zo voelde het wel. Want wie begreep nou echt hoe het was om te ontdekken dat je hele huwelijk gebaseerd was op leugens?
Daan begreep er niets van. ‘Waarom is papa zo vaak weg?’ vroeg hij op een avond toen Jan weer eens “voor zijn werk” naar Rotterdam moest.
Ik slikte de waarheid weg en zei: ‘Papa heeft het druk.’ Maar zelfs Daan voelde dat er iets niet klopte.
Op een dag stond Marijke ineens voor de deur. Ze had rood doorlopen ogen en haar handen trilden net als de mijne die eerste dag.
‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg ze zacht.
We zaten samen aan de keukentafel, twee vrouwen die dachten dat ze alles wisten van hun man – en nu niets meer zeker wisten.
‘Ik haat hem,’ fluisterde ze. ‘Maar ik hou ook van hem.’
Ik knikte. ‘Ik ook.’
We praatten urenlang over Jan, over onze kinderen, over hoe we allebei bedrogen waren – niet alleen door hem, maar ook door ons eigen vertrouwen.
De maanden daarna probeerde ik mijn leven weer op te bouwen. Jan bleef in Rotterdam bij Marijke en hun kinderen wonen. Daan en ik bleven achter in Amersfoort, omringd door herinneringen die ineens allemaal anders voelden.
Iedere dag was een gevecht tegen de leegte die Jan had achtergelaten – en tegen de woede die soms als een storm door me heen raasde.
Op een avond zat ik met Daan op de bank, zijn hoofd op mijn schoot.
‘Mama, komt papa nog terug?’ vroeg hij zacht.
Ik slikte mijn tranen weg en streelde zijn haar.
‘Ik weet het niet lieverd,’ zei ik eerlijk. ‘Maar wij komen hier samen doorheen.’
Langzaam leerde ik mezelf opnieuw kennen. Zonder Jan, zonder zijn leugens, zonder het idee dat mijn geluk afhankelijk was van iemand anders.
Soms belde Marijke nog eens op. We werden geen vriendinnen, maar we deelden iets wat niemand anders begreep: het verlies van een toekomst die nooit echt heeft bestaan.
Mijn familie steunde me waar ze konden, maar er waren ook oordelen.
‘Had je het dan echt niet door?’ vroeg mijn zus Karin op een dag.
‘Nee,’ zei ik zacht. ‘Ik wilde het niet zien.’
Nu, twee jaar later, ben ik sterker dan ooit – maar de littekens blijven.
Soms vraag ik me af: Hoeveel mensen leven er met geheimen waarvan wij niets weten? En als liefde zo makkelijk kan veranderen in leugens… wat betekent vertrouwen dan eigenlijk nog?