Onverwachte Ochtend: Een Moeder Tussen Hoop en Onbegrip
‘Wat is dit nou weer?’ dacht ik, terwijl ik de sleutel voorzichtig in het slot stak. Het was tien uur ’s ochtends, een gewone donderdag, en ik had besloten onaangekondigd langs te gaan bij Martijn en Sanne. Mijn zoon werkt altijd vroeg, dat wist ik, maar ik was benieuwd hoe het met Sanne en de kleintjes ging. De stilte in het trappenhuis voelde zwaar, alsof ik op het punt stond iets te ontdekken wat beter verborgen kon blijven.
Toen ik de deur opendeed, hoorde ik zachtjes gegiechel uit de woonkamer. De kinderen – Lotte van vijf en Bram van drie – zaten op de grond tussen een zee van speelgoed. Ze keken even op, hun gezichtjes lichtten op. ‘Oma!’ riep Lotte blij. Maar verder was het stil in huis. Geen geluid uit de keuken, geen radio, geen voetstappen.
Ik liep zachtjes naar de slaapkamerdeur, die op een kier stond. Daar lag Sanne, diep in slaap, haar gezicht half verborgen onder het dekbed. Het was niet de serene rust van iemand die net wakker wordt, maar de zware slaap van iemand die uitgeput is. Ik voelde een steek van ongemak. Was alles wel goed hier?
‘Sanne?’ fluisterde ik voorzichtig. Geen reactie. Ik besloot haar te laten slapen en liep terug naar de kinderen. ‘Hebben jullie al gegeten?’ vroeg ik zachtjes. Bram schudde zijn hoofdje. In de keuken vond ik lege bekers en een half opgegeten boterham op het aanrecht. Ik zuchtte diep en begon wat ontbijt klaar te maken voor de kinderen.
Terwijl ik boterhammen smeerde, hoorde ik gestommel uit de slaapkamer. Sanne kwam slaperig binnen, haar ogen rood van vermoeidheid. ‘Oh… mam… wat doe je hier?’ Haar stem trilde licht.
‘Ik dacht, ik kom even kijken hoe het gaat,’ zei ik zo luchtig mogelijk, maar ik voelde dat mijn stem niet helemaal overtuigend klonk.
Ze plofte neer aan tafel en wreef over haar gezicht. ‘Sorry… het is gewoon… zo zwaar soms. Martijn werkt zoveel, en de kinderen… ze zijn zo druk.’
Ik keek haar aan, zoekend naar iets van dankbaarheid of opluchting dat ik er was, maar haar blik was leeg. ‘Heb je hulp nodig?’ vroeg ik voorzichtig.
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet meer, eerlijk gezegd.’
De rest van de ochtend verliep stroef. Sanne leek afwezig, de kinderen klampten zich aan mij vast alsof ze voelden dat er iets niet klopte. Toen Martijn rond het middaguur thuiskwam voor zijn lunchpauze, keek hij verrast toen hij mij zag.
‘Mam? Wat doe jij hier?’
‘Ik kwam gewoon even langs,’ zei ik.
Hij keek naar Sanne, die haar hoofd afwendde. ‘Is alles goed?’ vroeg hij aan haar.
Ze zuchtte diep. ‘Ik ben gewoon zo moe, Martijn. Alles komt op mij neer.’
Martijn keek naar mij, zijn ogen vol onbegrip en irritatie. ‘We hebben het allemaal druk, Sanne.’
De spanning was om te snijden. Ik voelde me ineens een indringer in hun huis, alsof mijn aanwezigheid alles alleen maar erger maakte.
Na de lunch trok Martijn me even apart in de gang. ‘Mam, ik waardeer dat je wilt helpen, maar misschien moet je voortaan even bellen voordat je langskomt.’
Zijn woorden sneden dieper dan ik wilde toegeven. Ik wilde alleen maar helpen, maar blijkbaar was mijn hulp niet gewenst.
Die avond kon ik niet slapen. De beelden van die ochtend spookten door mijn hoofd: Sanne’s vermoeide gezicht, de kinderen die zich aan mij vastklampten, Martijns harde woorden. Waar was het misgegaan? Had ik iets verkeerd gedaan als moeder? Of was dit gewoon hoe het leven nu was – ieder op zijn eigen eilandje?
De dagen daarna bleef het knagen. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het allemaal wel meeviel, dat jonge gezinnen nu eenmaal worstelen met vermoeidheid en stress. Maar ergens voelde ik dat er meer speelde.
Een week later belde Sanne me op. Haar stem klonk zachter dan anders. ‘Wil je misschien een keer samen wandelen? Ik moet even mijn hoofd leegmaken.’
We liepen samen langs de Amstel, de lucht zwaar van onuitgesproken woorden.
‘Het spijt me van laatst,’ begon ze aarzelend. ‘Ik weet dat je het goed bedoelt… Maar soms voelt het alsof iedereen iets van me verwacht en ik niks goed kan doen.’
Ik slikte. ‘Je hoeft het niet alleen te doen, Sanne.’
Ze knikte langzaam. ‘Ik weet het… Maar soms voelt het alsof zelfs Martijn niet begrijpt hoe zwaar het is.’
We liepen zwijgend verder. Ik dacht aan mijn eigen tijd als jonge moeder – hoe anders alles leek, maar misschien was dat maar schijn.
‘Denk je dat we ooit weer echt gelukkig worden?’ vroeg ze ineens zacht.
Die vraag bleef hangen tussen ons in.
Thuisgekomen dacht ik na over wat er veranderd was in onze familie. Was het de tijdgeest? De druk van werk en verwachtingen? Of waren we gewoon vergeten hoe we echt met elkaar moesten praten?
Soms vraag ik me af: wanneer zijn we elkaar kwijtgeraakt? En hoe vinden we elkaar terug voordat het te laat is?