Tussen Twee Huizen: Mijn Leven Tussen Hoop en Schaduw
‘Dus jij denkt echt dat je het alleen aankunt?’ De stem van mijn moeder trilt door de kleine keuken, haar vingers omklemmen de rand van het aanrecht alsof ze zich eraan vast moet houden. Ik kijk haar aan, mijn ogen branden. ‘Wat moet ik dan, mam? Hij is weg. Hij komt niet meer terug.’
Het is een druilerige dinsdagavond in maart. Buiten tikt de regen tegen het raam van ons huisje in het Brabantse dorp waar ik al mijn hele leven woon. Mijn man, Jeroen, is nu drie weken weg. Zomaar verdwenen, zonder briefje, zonder uitleg. Alleen een koffer minder in de gang en een leegte die als een koude wind door de kamers waait.
‘Je weet hoe mensen hier zijn, Marleen,’ fluistert mijn moeder. ‘Ze praten. Ze zeggen dingen…’
Ik hoor haar woorden nauwelijks. In mijn hoofd echoot alleen Jeroens stem van die laatste avond: ‘Ik kan dit niet meer. Jij bent niet genoeg voor mij.’ Daarna sloeg de deur dicht. Sindsdien slaap ik slecht, eet ik nauwelijks en voel ik me als een schim in mijn eigen huis.
Mijn dochtertje, Lotte, van zeven, zit aan tafel met haar kleurpotloden. Ze kijkt op, haar blauwe ogen groot en bezorgd. ‘Mama, komt papa nog terug?’
Ik slik de brok in mijn keel weg. ‘Ik weet het niet, liefje.’
De dagen die volgen zijn een waas van routine en verdriet. Ik breng Lotte naar school, doe boodschappen bij de Coop waar de caissière me net iets te lang aankijkt, alsof ze wil zeggen: “Ach, daar heb je die arme Marleen.” Op straat voel ik blikken prikken in mijn rug. De buren groeten korter dan voorheen.
Op een avond zit ik met mijn broer Bas aan de keukentafel. Hij heeft altijd al een grote mond gehad. ‘Je had hem nooit moeten laten gaan,’ zegt hij zonder omwegen. ‘Je weet hoe mannen zijn. Je moet ze aandacht geven.’
‘Alsof het mijn schuld is!’ snauw ik terug. ‘Hij heeft gekozen om weg te gaan.’
Bas haalt zijn schouders op. ‘Mensen zeggen dat je te veel met Lotte bezig was. Dat je hem vergat.’
Woede welt in me op. ‘Mensen zeggen zoveel! Waarom luistert iedereen naar roddels in plaats van naar mij?’
Die nacht lig ik wakker, starend naar het plafond. De stilte is oorverdovend. Ik denk aan vroeger, aan hoe Jeroen en ik elkaar leerden kennen op de kermis in het dorp, hoe hij me liet lachen tot ik buikpijn had. Waar is dat allemaal gebleven?
De weken worden maanden. Mijn moeder blijft aandringen dat ik Jeroen moet bellen, hem moet smeken terug te komen. Maar ik kan het niet. Ik voel me vernederd door zijn vertrek, maar ergens diep vanbinnen groeit er ook iets anders: een sprankje trots.
Op een dag word ik gebeld door de schooldirecteur. Lotte heeft ruzie gehad met een klasgenootje dat zei dat haar vader haar niet meer wilde. Ik voel mijn hart breken als ik haar ophaal; haar schouders hangen slap, haar gezichtje nat van de tranen.
‘Waarom zijn mensen zo gemeen, mama?’ vraagt ze zachtjes.
Ik trek haar dicht tegen me aan. ‘Omdat ze niet weten hoe het is om pijn te hebben zoals wij.’
’s Avonds besluit ik iets te veranderen. Ik schrijf me in voor een cursus schilderen in het buurthuis. De eerste keer dat ik binnenstap, voel ik alle ogen op me gericht – de gescheiden vrouw uit het dorp. Maar naarmate de weken verstrijken, merk ik dat er ook mensen zijn die me gewoon als Marleen zien.
Langzaam begin ik weer te leven. Ik maak nieuwe vrienden; er is zelfs een man, Pieter, die me uitnodigt voor een kop koffie na de les. Ik twijfel – wat zullen mensen zeggen? – maar ga toch.
Op een dag staat Jeroen ineens voor de deur. Hij ziet er ouder uit dan ik me herinner; zijn ogen zijn moe.
‘Ik wilde kijken hoe het met Lotte gaat,’ zegt hij.
We praten lang – over Lotte, over ons verleden, over fouten die we beiden hebben gemaakt.
‘Het spijt me,’ zegt hij uiteindelijk zacht.
‘Mij ook,’ fluister ik terug.
Maar als hij vraagt of hij terug mag komen, voel ik dat ik sterker ben geworden dan voorheen.
‘Nee, Jeroen,’ zeg ik rustig. ‘We zijn veranderd. Ik ben veranderd.’
Hij knikt begrijpend en vertrekt weer – deze keer zonder drama.
De maanden daarna voel ik me lichter dan ooit tevoren. Het dorp blijft praten – nu over Pieter en mij – maar het raakt me minder dan vroeger.
Op een warme zomeravond zit ik met Lotte op het bankje voor ons huis. Ze leunt tegen me aan en kijkt naar de ondergaande zon.
‘Ben je gelukkig, mama?’ vraagt ze plotseling.
Ik denk na over alles wat er gebeurd is – het verdriet, de schaamte, maar ook de kracht die ik heb gevonden.
‘Ja,’ zeg ik uiteindelijk. ‘Ik denk dat ik eindelijk weer gelukkig ben.’
Soms vraag ik me af: waarom zijn we zo bang voor wat anderen denken? Is het niet veel belangrijker om trouw te blijven aan jezelf? Wat zouden jullie doen als je moest kiezen tussen je eigen geluk en de verwachtingen van je omgeving?