Vijf jaar geleden leenden we mijn schoonouders een groot bedrag. Nu zegt mijn man: ‘We moeten het ze kwijtschelden.’ Maar ik kan het niet loslaten.

‘Dus je bedoelt dat we het gewoon moeten vergeten?’ Mijn stem trilt, terwijl ik naar Daan kijk. Zijn blik is vermoeid, bijna smekend. ‘Het zijn mijn ouders, Sanne. Ze hebben het moeilijk. We redden ons wel, toch?’

Ik voel hoe mijn hart bonkt in mijn borstkas. Vijf jaar geleden zaten we samen aan deze keukentafel, onze dochter Lotte lag boven te slapen, en Daan’s ouders – Henk en Marjan – vroegen ons om hulp. Ze hadden schulden gemaakt na een mislukte investering in een vakantiepark in Zeeland. ‘Het is tijdelijk,’ zei Marjan toen, haar handen trillend om haar koffiekopje. ‘We betalen alles terug zodra het kan.’

We spaarden dat geld voor Lotte’s toekomst. Voor haar studie, haar dromen. Maar ik kon niet weigeren toen ik Henk zag huilen – de eerste keer dat ik hem ooit zo zag. Dus maakten we het bedrag over: 22.000 euro. ‘Familie helpt elkaar,’ zei Daan toen, en ik wilde hem geloven.

Maar nu, vijf jaar later, is er niets terugbetaald. Geen euro, geen plan, geen gesprek – tot vandaag. Daan kwam thuis met een voorstel: ‘Ze kunnen het niet terugbetalen, Sanne. Laten we het ze kwijtschelden.’

‘En Lotte dan?’ Mijn stem breekt. ‘We hebben dat geld voor haar gespaard! Weet je nog hoe we elke maand een beetje opzij legden? Hoe we plannen maakten voor haar toekomst?’

Daan zucht diep. ‘Ik weet het, maar… ze zijn oud, Sanne. Ze hebben hun pensioen bijna op. Wil je echt dat ze zich schuldig blijven voelen tot hun dood?’

Ik kijk naar de foto van Lotte op de koelkast – haar eerste schooldag, haar blonde haren in vlechten. Ze is nu elf en droomt van dierenarts worden. Hoe vertel ik haar straks dat haar spaargeld weg is?

De spanning tussen Daan en mij groeit al maanden. Sinds zijn ouders steeds vaker bellen met kleine verzoeken: een nieuwe wasmachine, hulp bij de boodschappen, een lift naar het ziekenhuis. Ik help altijd, maar ergens knaagt het aan me. Waarom voel ik me altijd degene die moet toegeven?

Die avond lig ik wakker naast Daan. Zijn ademhaling is rustig; hij slaapt al. Mijn gedachten razen. Ik denk aan mijn eigen ouders – nuchtere Brabanders die nooit om geld zouden vragen. ‘Je leent alleen wat je kunt missen,’ zei mijn moeder altijd.

De volgende ochtend probeer ik met Daan te praten tijdens het ontbijt.

‘Kunnen we niet in ieder geval iets terugvragen? Een deel? Of een regeling?’

Daan schudt zijn hoofd. ‘Ze hebben niets meer, Sanne. Echt niet.’

‘En wat als Lotte straks wil studeren? Of als er iets gebeurt en we het geld nodig hebben?’

Hij kijkt me aan met die blik die ik haat – vol medelijden, maar ook onbegrip. ‘We redden ons wel. Jij hebt toch een vaste baan bij de gemeente? En ik kan altijd extra uren draaien.’

Ik voel me onzichtbaar worden in dit gesprek, alsof mijn zorgen er niet toe doen.

Later die week zitten we bij Henk en Marjan aan tafel. De kamer ruikt naar oude koffie en vergeelde gordijnen filteren het licht.

‘We willen jullie niet tot last zijn,’ zegt Marjan zacht.

‘Maar dat zijn jullie wel,’ hoor ik mezelf zeggen voordat ik het kan tegenhouden.

Henk kijkt gekwetst op. ‘We hebben alles geprobeerd…’

Daan legt zijn hand op de mijne onder tafel, maar ik trek hem weg.

‘Het gaat niet alleen om het geld,’ zeg ik, mijn stem schor van emotie. ‘Het gaat om vertrouwen. Om afspraken nakomen.’

Er valt een stilte waarin alleen het tikken van de klok hoorbaar is.

‘Misschien hadden we nooit moeten vragen,’ zegt Henk uiteindelijk.

‘Misschien niet,’ fluister ik.

Op de terugweg in de auto is het stil tussen Daan en mij. De lucht boven de polder is grijs en zwaar.

Thuisgekomen sluit ik mezelf op in de badkamer en laat het water over mijn gezicht stromen. Ik voel me verscheurd tussen loyaliteit aan mijn gezin en de verwachtingen van familie.

Die avond komt Lotte bij me zitten op de bank.

‘Mama, waarom ben je verdrietig?’ vraagt ze zacht.

Ik slik de brok in mijn keel weg en glimlach flauwtjes. ‘Soms moeten grote mensen moeilijke keuzes maken, lieverd.’

Ze knikt alsof ze alles begrijpt en kruipt tegen me aan.

Dagen gaan voorbij zonder echte oplossing. Daan praat nauwelijks met me; hij lijkt zich terug te trekken in zichzelf. Ik voel me alleen in mijn strijd.

Op een avond na het eten barst alles los.

‘Waarom moet ik altijd degene zijn die toegeeft?’ roep ik uit.

Daan kijkt me verbaasd aan. ‘Sanne…’

‘Nee! Jij beslist gewoon dat het geld weg is! Alsof mijn mening niet telt! Alsof Lotte’s toekomst minder belangrijk is dan jouw schuldgevoel tegenover je ouders!’

Hij slaat met zijn vuist op tafel. ‘Ze zijn mijn ouders! Ze hebben alles voor mij gedaan!’

‘En wat doen wij voor Lotte? Voor onszelf?’ Mijn stem breekt opnieuw.

Er valt een lange stilte waarin alleen ons verdriet hoorbaar is.

Uiteindelijk zegt Daan zacht: ‘Misschien ben ik te loyaal aan hen… Maar jij bent zo hard geworden.’

Ik draai me om en loop naar boven, tranen brandend achter mijn ogen.

Die nacht lig ik wakker en vraag ik me af: wanneer is familieband een zegen, en wanneer wordt het een last? Hoeveel kun je geven voordat je jezelf verliest?

Misschien is er geen goed antwoord – alleen de pijn van kiezen tussen liefde en rechtvaardigheid.

Wat zouden jullie doen? Is familie altijd belangrijker dan eerlijkheid? Of mag je soms ook voor jezelf kiezen?