Als de stilte blijft: Mijn verhaal over schuld, vergeving en eenzaamheid in Rotterdam
‘Waarom komt er niemand voor meneer Van Dijk?’ Mijn stem trilt terwijl ik de vraag stel aan mijn collega, Sanne, die net haar jas aantrekt om naar huis te gaan. Het is vrijdagavond, de gangen van het Maasstad Ziekenhuis zijn stil en het licht in de kamer van meneer Van Dijk is gedempt.
Sanne zucht. ‘Ze zeggen dat ze het te druk hebben. Maar eerlijk? Ik denk dat er meer speelt.’
Ik knik, maar haar woorden blijven hangen. Te druk. Hoe kun je te druk zijn om je vader op te halen na een herseninfarct? Ik kijk naar meneer Van Dijk, zijn handen rusten stil op het witte laken. Zijn ogen zijn open, maar hij kijkt niet echt. Alsof hij wacht op iets wat niet komt.
‘Mevrouw De Jong?’ Zijn stem is schor als schuurpapier. ‘Komt mijn dochter vandaag?’
Mijn hart krimpt samen. ‘Ik weet het niet, meneer Van Dijk. Ik zal het nog eens proberen.’
Ik loop naar de zusterpost en pak de telefoon. Het nummer van zijn dochter, Marieke, staat bovenaan het dossier. Ik ken haar stem inmiddels uit mijn hoofd. Ze neemt niet op. Voicemail.
‘Hallo Marieke, met Eva De Jong van de neurologische afdeling. Uw vader vraagt naar u. Zou u ons kunnen laten weten of u hem komt ophalen?’
Ik hang op en voel een golf van frustratie. Waarom laat ze niets horen? Waarom laat ze haar vader hier alleen?
Het is niet mijn taak om te oordelen, maar het lukt me niet om mijn gedachten te stoppen. Mijn eigen vader stierf toen ik twaalf was. Ik zou alles geven voor nog één dag met hem.
De dagen verstrijken. Meneer Van Dijk wordt stiller, zijn hoop lijkt weg te sijpelen met elke ochtend dat hij wakker wordt zonder bezoek. De andere patiënten krijgen bloemen, kaarten, soms zelfs huisdieren op schoot. Bij hem blijft het stil.
Op een dinsdagochtend zit ik naast zijn bed als hij plotseling begint te praten.
‘Weet u, Eva… Ik heb fouten gemaakt. Grote fouten.’
Ik kijk hem aan, zijn ogen glanzen vochtig.
‘Mijn vrouw… Ze overleed toen Marieke nog klein was. Ik kon het niet aan. Ben gaan drinken, heb haar vaak alleen gelaten. Ze zegt dat ze me nooit kan vergeven.’
Zijn stem breekt en ik voel tranen prikken achter mijn ogen.
‘Heeft u haar dat ooit verteld? Hoe moeilijk u het had?’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Nee. Te trots misschien. Of te bang.’
Die avond kan ik niet slapen. De woorden van meneer Van Dijk malen door mijn hoofd. Hoeveel mensen lopen er rond met spijt die ze nooit uitspreken? Hoeveel kinderen dragen wrok die ze nooit loslaten?
De volgende dag neem ik opnieuw contact op met Marieke. Dit keer neemt ze op.
‘Met Marieke van Dijk.’ Haar stem klinkt koel.
‘Goedemiddag, met Eva De Jong van het Maasstad Ziekenhuis. Uw vader vraagt naar u.’
Er valt een lange stilte aan de andere kant van de lijn.
‘Ik… Ik weet niet of ik dat kan,’ zegt ze zacht.
‘Hij heeft spijt, Marieke. Hij praat veel over u.’
Ze zucht diep. ‘U weet niet wat hij heeft gedaan.’
‘Nee,’ geef ik toe, ‘maar ik zie wel hoeveel pijn hij heeft.’
Ze hangt op zonder iets te zeggen.
Die avond zit ik thuis aan tafel met mijn vriend Tom. Hij ziet aan mijn gezicht dat er iets is.
‘Wat is er, Eva?’
Ik vertel hem alles, over meneer Van Dijk, over Marieke, over mijn eigen vader.
‘Soms denk ik dat mensen vergeten hoe belangrijk familie is,’ zeg ik zacht.
Tom legt zijn hand op de mijne. ‘Misschien kun jij het verschil maken voor meneer Van Dijk.’
De volgende ochtend neem ik een besluit. Ik print een foto van Marieke uit het dossier en zet die op het nachtkastje van meneer Van Dijk.
‘Zodat u haar toch een beetje bij u heeft,’ zeg ik voorzichtig.
Hij glimlacht flauwtjes en streelt met trillende vingers over het glas.
Een week later ligt er ineens een kaartje op zijn nachtkastje. ‘Voor papa – Marieke.’ Geen tekst verder, alleen haar naam in sierlijke letters.
Meneer Van Dijk huilt als hij het leest. ‘Ze heeft aan me gedacht,’ fluistert hij.
De dagen daarna lijkt hij op te knappen. Hij eet beter, lacht soms zelfs om mijn flauwe grappen.
Op een regenachtige donderdag komt Marieke onverwacht binnenlopen. Haar jas druipt nog na als ze bij het bed van haar vader staat.
‘Hoi pap,’ zegt ze zacht.
Meneer Van Dijk kijkt haar aan alsof hij droomt.
‘Marieke…’
Ze huilt, hij huilt, en ik sta ongemakkelijk in de deuropening terwijl jaren van pijn tussen hen in hangen als mist boven de Maas.
‘Het spijt me,’ zegt hij uiteindelijk.
‘Mij ook,’ fluistert zij.
Ze praten urenlang die middag. Over vroeger, over gemiste verjaardagen, over alles wat nooit gezegd is.
Als Marieke vertrekt, kijkt meneer Van Dijk me aan met ogen vol dankbaarheid.
‘Dankjewel, Eva,’ zegt hij zacht.
Die avond fiets ik naar huis door de stromende regen en denk aan alles wat ik heb meegemaakt deze weken. Aan hoe moeilijk het is om te vergeven – jezelf én anderen – en hoe belangrijk het is om niet te zwijgen als je pijn hebt.
Soms vraag ik me af: hoeveel mensen lopen er rond met onuitgesproken spijt? En wie durft de eerste stap te zetten naar vergeving?