In de Schaduw van het Ziekenhuislicht: Hoe Mijn Geloof Mij Redde Toen Anneke Tussen Leven en Dood Hing
“Waarom Anneke? Waarom nu?” Mijn stem trilt, nauwelijks hoorbaar in de verlaten gang van het Radboudumc in Nijmegen. De klok boven de deur tikt genadeloos verder. 22:47. Ik staar naar de dubbele klapdeuren waarachter mijn vrouw vecht voor haar leven. Mijn handen zijn koud, mijn gedachten razen.
“Mevrouw de Vries?” Een verpleegkundige steekt haar hoofd om de hoek. Haar blik is vriendelijk maar ondoorgrondelijk, geoefend in het brengen van slecht nieuws. “We doen ons best. Wilt u misschien wat water?”
Ik schud mijn hoofd. “Nee, dank u.” Mijn stem klinkt schor. Ik wil geen water. Ik wil Anneke terug, gezond en wel. Ik wil dat alles weer normaal is, dat we samen op zondag door het Goffertpark wandelen, dat ze moppert over mijn sokken op de vloer. Maar nu is alles stil. Zelfs mijn dochtertje Noor, die bij mijn schoonzus logeert, weet niet dat haar moeder misschien nooit meer thuiskomt.
Mijn gedachten dwalen af naar die ochtend. Anneke had hoofdpijn, maar ze lachte het weg. “Gewoon stress,” zei ze, terwijl ze haar fiets uit de schuur haalde. “Maak je niet druk, Kees.” Maar toen ik haar ’s middags vond, ineengezakt op de keukenvloer, wist ik dat het menens was.
De artsen spraken over een hersenbloeding. “Het kan alle kanten op,” zei dokter Van Leeuwen, zijn handen gevouwen als in gebed. “We moeten opereren.”
Nu zit ik hier, gevangen tussen hoop en wanhoop. Mijn telefoon trilt. Een appje van mijn broer Henk: ‘Sterkte, Kees. We bidden voor jullie.’ Ik glimlach flauwtjes. Henk en ik hebben jaren niet echt gesproken sinds die ruzie over de erfenis van onze vader. Maar nu, in deze nacht, lijkt dat allemaal zo onbelangrijk.
Ik sluit mijn ogen en fluister een gebed. Niet omdat ik zo gelovig ben – ik ben al jaren niet meer in de kerk geweest – maar omdat ik niets anders kan doen. “Heer, als U bestaat… laat haar alsjeblieft blijven.”
De stilte wordt doorbroken door voetstappen. De deuren zwaaien open en dokter Van Leeuwen komt naar buiten. Zijn gezicht verraadt niets.
“Hoe is het?” Mijn stem breekt.
“We hebben haar gestabiliseerd,” zegt hij zacht. “Maar ze is er nog niet. De komende uren zijn cruciaal.”
Ik knik, voel tranen branden achter mijn ogen. “Mag ik haar zien?”
“Even kort.”
De IC is koud en kil. Anneke ligt stil, verbonden aan slangen en piepende apparaten. Haar gezicht is bleek, haar hand slap in de mijne. Ik fluister haar naam, hoop dat ze me hoort.
Plotseling voel ik een hand op mijn schouder. Mijn moeder staat achter me, haar ogen rood van het huilen.
“Keesje,” zegt ze zacht, zoals vroeger toen ik als kind bang was voor onweer. “We moeten sterk zijn.”
Ik knik, maar voel me allesbehalve sterk.
De uren kruipen voorbij. Buiten begint het te regenen; dikke druppels tikken tegen het raam. In de wachtkamer zitten andere families – een oude man met trillende handen, een jonge vrouw die zachtjes bidt met een rozenkrans tussen haar vingers.
Mijn gedachten dwalen af naar Noor. Hoe leg ik haar uit dat mama misschien niet meer wakker wordt? Ze is pas zes. Ze begrijpt nog niet wat dood betekent.
Mijn schoonzus Marieke komt binnen met een thermoskan koffie en een stapel tijdschriften.
“Je moet iets eten,” zegt ze streng.
“Ik heb geen honger.”
Ze zucht en gaat naast me zitten. “Weet je nog die keer dat Anneke met jou ging kamperen in Zeeland? Ze haatte kamperen.”
Ik glimlach flauwtjes. “Ze deed het voor mij.”
“Precies,” zegt Marieke zacht. “Ze is een vechter.”
De nacht sleept zich voort. Ik bid opnieuw – harder nu, wanhopiger. Ik beloof alles: vaker naar de kerk gaan, minder werken, meer tijd met Noor doorbrengen als Anneke het maar redt.
Rond vier uur ’s ochtends komt dokter Van Leeuwen weer naar buiten.
“Ze heeft het gehaald,” zegt hij met een vermoeide glimlach. “Het wordt een lang herstel, maar ze leeft.”
Ik zak door mijn knieën van opluchting en dankbaarheid. Tranen stromen over mijn wangen.
De dagen daarna zijn een waas van ziekenhuisbezoeken, gesprekken met artsen en slapeloze nachten thuis op de bank. Noor vraagt elke ochtend: “Wanneer komt mama thuis?”
“Weet je nog hoe mama altijd zei dat je geduld moest hebben?” zeg ik dan voorzichtig.
Noor knikt dapper, maar ik zie de angst in haar ogen.
Langzaam krabbelt Anneke op. Ze leert opnieuw praten, lopen – elke stap is een overwinning. Soms is ze boos op alles en iedereen; soms huilt ze zonder reden.
Op een avond zit ik naast haar bed en pak haar hand vast.
“Weet je nog dat je zei dat je oud met me wilde worden?” vraag ik zacht.
Ze knikt traag.
“Ik ook,” fluister ik.
We praten over vroeger – over onze eerste ontmoeting op het terras van café De Blonde Pater, over onze bruiloft in het stadhuis van Nijmegen, over Noor’s eerste stapjes in het Kronenburgerpark.
Maar er zijn ook spanningen. Anneke’s ouders vinden dat ik te weinig deed toen ze ziek werd; mijn moeder vindt juist dat zij zich overal mee bemoeien.
Op een dag barst de bom tijdens een familiebezoek.
“Als jij beter had opgelet…” begint mijn schoonmoeder verwijtend.
“Mam!” roept Anneke zwak maar fel. “Het is niet Kees’ schuld!”
Er valt een pijnlijke stilte.
Na hun vertrek zitten we samen op de bank.
“Misschien moeten we gewoon even alleen zijn,” zegt Anneke zacht.
Ik knik. “Misschien wel.”
Langzaam vinden we onze weg terug naar elkaar – niet zoals vroeger, maar anders: kwetsbaarder, eerlijker.
Soms vraag ik me af waarom dit ons moest overkomen. Was het toeval? Of toch iets groters?
Nu, maanden later, als ik Anneke zie lachen met Noor in de tuin, voel ik dankbaarheid die ik nooit eerder heb gekend.
En toch blijft die vraag knagen: waarom moest er zoveel pijn zijn voordat we beseften hoeveel we van elkaar houden?
Hebben jullie ooit zo’n moment meegemaakt waarop alles veranderde? Wat gaf jullie kracht om door te gaan?