De Onuitgesproken Woorden Tussen Jeremy en Victoria: Een Subtiele Verraad

‘Waarom kijk je zo naar haar, Jeremy?’ Mijn stem trilde, maar ik probeerde het te verbergen achter een glimlach. De geur van verse koffie hing nog in de keuken, terwijl Victoria haar jas aan de kapstok hing alsof ze hier thuishoorde. Mijn schoonmoeder, Marijke, stond met een tevreden blik naast haar, alsof ze iets gewonnen had.

Jeremy keek op van zijn telefoon. ‘Wat bedoel je, Anna?’ Hij probeerde nonchalant te klinken, maar ik zag hoe zijn ogen even naar Victoria schoten voordat hij me aankeek.

‘Niets,’ zei ik snel, maar mijn hart bonsde in mijn borst. Ik wist dat het niet niets was. Sinds Victoria steeds vaker langskwam, voelde ik me een buitenstaander in mijn eigen huis. Ze lachte om zijn grapjes, wist precies hoe hij zijn koffie dronk en raakte zijn arm aan als ze samen lachten.

Die avond lag ik wakker naast Jeremy. Zijn ademhaling was rustig, maar ik voelde de afstand tussen ons groeien. Ik dacht terug aan de eerste keer dat ik hem ontmoette, op het terras van De Zwaan in Utrecht. Hij had me toen aangekeken alsof ik de enige was in de wereld. Waar was dat gevoel gebleven?

De volgende ochtend zat Marijke al aan de keukentafel toen ik beneden kwam. ‘Victoria komt straks weer even langs,’ zei ze zonder op te kijken van haar krant. ‘Ze heeft zo’n moeilijke tijd gehad na haar scheiding. Het is fijn dat ze hier een beetje afleiding vindt.’

Ik knikte, maar voelde hoe mijn maag zich samenkneep. ‘Misschien moet ze haar eigen leven weer oppakken,’ mompelde ik.

Marijke keek me scherp aan. ‘Ze is als familie voor ons, Anna. Je moet niet zo jaloers zijn.’

Jaloers? Was dat het? Of voelde ik gewoon dat er iets niet klopte? Ik besloot die dag thuis te blijven van mijn werk bij de bibliotheek. Ik wilde zien wat er gebeurde als ik er wél was.

Victoria kwam binnen met een bos bloemen – voor Marijke, zei ze – en begroette Jeremy met drie kussen op zijn wang. ‘Wat gezellig dat je er ook bent, Anna,’ zei ze met haar perfecte glimlach.

Ik probeerde me niet te laten kennen en vroeg: ‘Wil je koffie?’

‘Graag,’ antwoordde ze, terwijl ze haar hand op Jeremy’s schouder legde toen ze langs hem liep.

Het gesprek aan tafel was luchtig, maar onder de oppervlakte voelde ik de spanning. Victoria vertelde over haar werk als fysiotherapeute in Amersfoort, over haar nieuwe appartement en haar plannen voor de zomer. Jeremy luisterde aandachtig, lachte om haar verhalen en stelde vragen die hij mij al maanden niet meer gesteld had.

Toen Marijke even naar boven ging om iets te pakken, bleef ik alleen achter met Jeremy en Victoria. Ze bogen zich naar elkaar toe en fluisterden iets wat ik niet kon verstaan. Mijn hart sloeg over.

‘Wat zeggen jullie?’ vroeg ik, iets te scherp.

Jeremy keek op, zichtbaar geschrokken. ‘Niets bijzonders. Victoria vroeg of we nog plannen hadden voor het weekend.’

‘Oh,’ zei ik, maar ik geloofde hem niet.

Die avond kon ik het niet meer voor me houden. ‘Jeremy, wat is er aan de hand tussen jou en Victoria?’

Hij zuchtte diep. ‘Anna, je verbeeldt je dingen. Ze is gewoon een vriendin van de familie.’

‘Maar waarom voelt het dan alsof ik er niet meer bij hoor? Alsof jullie samen een geheim delen waar ik buiten sta?’

Hij draaide zich van me af. ‘Je bent paranoïde.’

Ik huilde zachtjes in het donker. Was het echt allemaal mijn verbeelding?

De dagen daarna werd het alleen maar erger. Victoria was er bijna dagelijks. Ze kookte samen met Jeremy – iets wat wij vroeger altijd deden – en lachte om alles wat hij zei. Marijke keek goedkeurend toe en negeerde mij steeds vaker.

Op een avond hoorde ik stemmen in de woonkamer terwijl ik boven was. Ik sloop zachtjes naar beneden en bleef op de trap staan luisteren.

‘Je moet het haar vertellen,’ fluisterde Victoria.

‘Ik weet het,’ zei Jeremy zacht.

‘Ze verdient eerlijkheid.’

Mijn hart bonsde in mijn keel. Waar ging dit over?

Ik liep de kamer binnen en ze schrokken zichtbaar.

‘Wat moet je me vertellen?’ vroeg ik met trillende stem.

Jeremy keek naar Victoria, toen naar mij. ‘Anna…’

Victoria stond op en pakte haar tas. ‘Misschien moet ik gaan.’

‘Nee!’ riep ik harder dan bedoeld. ‘Blijf! Ik wil weten wat hier speelt.’

Jeremy stond op en liep naar me toe. ‘Anna, dit is moeilijk…’

‘Zeg het gewoon!’

Hij slikte en keek me aan met een blik die ik niet herkende. ‘Victoria en ik… we hebben gevoelens voor elkaar gekregen.’

Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.

‘Sinds wanneer?’ fluisterde ik.

Victoria keek beschaamd naar de grond. ‘Het is niet gepland…’

‘Hoe lang?’ vroeg ik opnieuw, nu harder.

Jeremy zuchtte diep. ‘Een paar maanden.’

Alles wat ik dacht te weten over mijn leven viel in duigen. Mijn huwelijk, mijn vertrouwen, mijn plek in deze familie – alles was ineens onzeker.

Marijke kwam binnen en zag onze gezichten. ‘Wat is hier aan de hand?’

Ik keek haar recht aan. ‘Je hebt altijd gewild dat Victoria bij Jeremy zou zijn, hè? Je hebt nooit echt moeite gedaan om mij te accepteren.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Jullie waren zo verschillend…’

Ik voelde woede opkomen die ik nooit eerder had gevoeld. ‘Dus dit is wat je wilde? Dat je zoon gelukkig is met iemand die jij goedkeurt?’

Jeremy probeerde me aan te raken, maar ik trok mijn arm weg.

‘Ik ga weg,’ zei ik zachtjes.

Ik pakte mijn jas en liep de deur uit, de koude avondlucht in. Mijn hoofd tolde van verdriet en woede.

De dagen daarna sliep ik bij mijn zus Sanne in Rotterdam. Ze luisterde naar mijn verhaal zonder oordeel en hield me vast terwijl ik huilde.

‘Je verdient beter dan dit,’ zei ze zachtjes.

Maar wat was beter? Alles wat vertrouwd was, was weggevallen.

Na een week belde Jeremy me op. ‘Kunnen we praten?’

We spraken af in een café aan het water in Utrecht, waar we ooit onze eerste date hadden gehad.

‘Het spijt me zo,’ zei hij meteen toen hij me zag.

‘Waarom heb je het zover laten komen?’ vroeg ik.

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet… Ik voelde me zo verloren na alles met mijn werk… Victoria begreep me gewoon.’

‘En ik dan?’ vroeg ik zachtjes.

Hij keek weg. ‘Het spijt me.’

We praatten urenlang, maar niets kon ongedaan maken wat er gebeurd was.

Uiteindelijk besloot ik dat het beter was om los te laten. Ik verhuisde naar een klein appartementje in Den Haag en begon opnieuw – zonder Jeremy, zonder Marijke, zonder Victoria.

Soms denk ik terug aan die gefluisterde woorden tussen hen, aan alles wat onuitgesproken bleef tussen ons drieën.

Was het allemaal onvermijdelijk? Of had iemand van ons eerder eerlijk moeten zijn?

Misschien is dat wel de vraag die ons allemaal bezighoudt: wanneer kies je voor jezelf – en wanneer vecht je voor wat ooit liefde was?