Help! Ik heb spijt dat ik de koppelaarster van mijn zoon heb gebeld
‘Waarom neemt hij nou niet op?’ Mijn vingers trillen terwijl ik voor de derde keer zijn nummer intoets. Het is al bijna middernacht en de regen tikt onophoudelijk tegen het raam. Mijn zoon, Daan, is altijd zo punctueel, zo verantwoordelijk. Maar nu, sinds hij met die koppelaarster in zee is gegaan, lijkt alles anders.
‘Mam, je moet je er niet zo mee bemoeien,’ zei mijn dochter Lotte laatst nog. Maar wat weet zij nou? Ze woont in Utrecht, haar eigen leven, haar eigen zorgen. Ik ben alleen hier in Amersfoort, en Daan is alles wat ik nog heb sinds zijn vader drie jaar geleden overleed.
Mijn gedachten razen. Wat als er iets gebeurd is? Wat als hij… Nee, niet aan denken. Maar de angst knaagt aan me, als een muisje dat zich door mijn borstkast vreet. Ineens schiet me iets te binnen: die vrouw, die koppelaarster, hoe heet ze ook alweer? Oh ja, mevrouw Van der Meer. Daan had haar nummer op een briefje achtergelaten, ‘voor het geval dat’.
Ik pak het briefje uit de la en toets haar nummer in. Mijn hart bonkt in mijn keel. Na drie keer overgaan neemt ze op.
‘Met Van der Meer.’
‘Eh… goedenavond, u spreekt met Marijke van Dijk, de moeder van Daan.’
Even blijft het stil aan de andere kant van de lijn. ‘Goedenavond mevrouw Van Dijk. Kan ik u ergens mee helpen?’
Mijn stem klinkt schor: ‘Weet u misschien waar Daan is? Hij neemt zijn telefoon niet op en…’
Ze zucht hoorbaar. ‘Mevrouw Van Dijk, ik ben alleen zijn koppelaarster. Ik weet niet waar uw zoon is op dit moment. Misschien moet u hem wat ruimte geven.’
Ik voel me plotseling klein, alsof ik een kind ben dat op haar kop krijgt. ‘Sorry… Ik maak me gewoon zorgen.’
‘Dat begrijp ik,’ zegt ze zachter. ‘Maar soms moeten we onze kinderen hun eigen weg laten gaan.’
Het gesprek eindigt snel daarna. Ik blijf achter met een knoop in mijn maag en een gevoel van schaamte dat als een koude golf over me heen spoelt.
De volgende ochtend belt Daan eindelijk terug. ‘Mam, wat is er aan de hand? Waarom heb je Van der Meer gebeld?’ Zijn stem klinkt vermoeid en geïrriteerd.
‘Ik… Ik maakte me zorgen. Je nam niet op en—’
‘Mam! Ik ben 29! Je hoeft niet iedereen te bellen als ik even niet reageer.’
Ik voel tranen prikken achter mijn ogen. ‘Het spijt me, Daan. Echt waar. Ik had het niet moeten doen.’
Hij zucht diep. ‘Je moet me loslaten, mam. Dit helpt niet. Het maakt alles alleen maar ingewikkelder.’
Na het gesprek blijf ik verslagen achter aan de keukentafel. Mijn koffie is koud geworden. In mijn hoofd herhalen zich de woorden van Van der Meer: “Soms moeten we onze kinderen hun eigen weg laten gaan.” Maar hoe doe je dat als je hele leven om hen draait? Sinds zijn vader er niet meer is, voel ik me verantwoordelijk voor alles wat mis kan gaan.
Later die dag belt Lotte. ‘Mam, je moet echt leren vertrouwen op Daan. Hij redt zich wel.’
‘Maar wat als hij ongelukkig wordt? Wat als die koppelaarster hem aan iemand koppelt die niet bij hem past?’
Lotte lacht zachtjes. ‘Dat is zijn keuze, mam. Niet die van jou.’
De dagen erna voel ik me schuldig en onzeker. Daan komt minder vaak langs en onze gesprekken zijn korter dan voorheen. Tijdens het eten bij mij thuis zegt hij nauwelijks iets over zijn dates of over Van der Meer.
Op een avond zit ik alleen voor de televisie als mijn telefoon trilt. Een appje van Daan: “Mam, ik weet dat je het goed bedoelt. Maar ik wil graag zelf beslissen over mijn leven.”
Ik staar naar het scherm en voel hoe mijn hart breekt en tegelijkertijd een beetje geneest. Misschien is dit wat loslaten betekent: accepteren dat je kind fouten mag maken, dat hij zijn eigen pad mag kiezen – zelfs als dat betekent dat hij af en toe uit beeld verdwijnt.
Toch blijft er een stemmetje in mijn hoofd: heb ik onze band voorgoed beschadigd? Of is dit juist het begin van een nieuwe fase waarin we elkaar opnieuw moeten leren kennen?
Wat zouden jullie doen als je uit liefde te ver bent gegaan? Hoe leer je loslaten zonder jezelf te verliezen?