Help! Mijn man betaalt stiekem de lening van zijn ex-vrouw af
‘Waarom staat er €500 minder op onze gezamenlijke rekening, Mark?’ Mijn stem trilt, niet alleen van woede, maar vooral van angst. Mark kijkt niet op van zijn telefoon. ‘Gewoon wat rekeningen betaald,’ mompelt hij. Maar ik weet dat er iets niet klopt. Sinds een paar maanden verdwijnen er bedragen van onze rekening. Kleine beetjes eerst, maar nu steeds meer. Ik voel een knoop in mijn maag.
Die avond lig ik wakker naast hem. Zijn ademhaling is rustig, maar in mijn hoofd raast het. Ik denk aan onze plannen: een huis kopen in Utrecht, misschien eindelijk een kindje. Maar hoe kan dat als ons geld verdwijnt? Ik pak zijn telefoon terwijl hij slaapt. Mijn handen trillen als ik door zijn bankapp scroll. Daar staat het: ‘Overboeking naar S. de Vries’. Saskia. Zijn ex-vrouw.
De volgende ochtend wacht ik tot hij onder de douche staat. Ik staar naar mezelf in de spiegel, mijn ogen rood van het huilen. ‘Waarom doe je dit, Mark?’ fluister ik tegen mijn spiegelbeeld. ‘Waarom lieg je tegen mij?’
Aan het ontbijt kan ik het niet langer inhouden. ‘Mark, ik weet dat je geld overmaakt naar Saskia.’ Hij verstijft. De boterham halverwege zijn mond. ‘Het is niet wat je denkt,’ zegt hij zacht. ‘Ze zit in de problemen.’
‘En dus help jij haar? In het geheim? Met óns geld?’ Mijn stem slaat over. Hij kijkt me eindelijk aan, zijn ogen vol schuldgevoel.
‘Ze heeft schulden door mij,’ zegt hij. ‘Toen we uit elkaar gingen, heb ik haar laten zitten met een lening die we samen hadden afgesloten. Ze dreigde haar huis kwijt te raken.’
‘En je dacht dat je mij daar niet over hoefde te vertellen?’
Hij zwijgt. Het enige geluid is het tikken van de klok boven het aanrecht.
Die dag ga ik naar mijn werk bij de bibliotheek in Amersfoort, maar ik kan me nergens op concentreren. Mijn collega Marieke merkt het meteen. ‘Gaat het wel?’ vraagt ze terwijl ze een stapel boeken op de balie legt.
‘Mark heeft gelogen,’ fluister ik. ‘Hij betaalt stiekem de lening van zijn ex af.’
Ze kijkt me aan met grote ogen. ‘Wat ga je doen?’
Ik weet het niet. Ik voel me verraden, maar ergens begrijp ik hem ook. Mark is altijd zorgzaam geweest, misschien té zorgzaam.
’s Avonds zit ik op de bank met mijn moeder aan de telefoon. ‘Je moet voor jezelf kiezen, Lieke,’ zegt ze streng. ‘Dit is niet normaal.’
Maar wat is normaal? In Nederland praten we niet graag over geld, zeker niet binnen relaties. Maar nu moet ik wel.
De dagen daarna praten Mark en ik nauwelijks met elkaar. De spanning hangt als een koude mist in huis. Op een avond komt hij naast me zitten op de bank.
‘Lieke, luister alsjeblieft,’ begint hij voorzichtig. ‘Ik wilde je niet kwetsen. Ik dacht dat ik het zelf kon oplossen.’
‘Maar dat heb je niet gedaan,’ snik ik. ‘Je hebt mij buitengesloten uit jouw problemen.’
Hij pakt mijn hand vast, maar ik trek hem weg.
‘Ik weet niet of ik je nog kan vertrouwen,’ zeg ik zacht.
De weken verstrijken en we leven langs elkaar heen. Mijn zus Femke komt langs en vindt me huilend in de keuken.
‘Je moet hem een ultimatum stellen,’ zegt ze fel. ‘Of hij stopt ermee en is eerlijk tegen jou, of jij gaat weg.’
Maar zo makkelijk is het niet. We hebben samen zoveel opgebouwd: vakanties naar Texel, avonden samen op de bank met Netflix, plannen voor de toekomst.
Op een regenachtige zaterdag besluit ik Saskia te bellen. Mijn handen zweten als ik haar nummer intoets.
‘Hallo?’ Haar stem klinkt verrast.
‘Met Lieke… de vrouw van Mark.’
Het blijft even stil aan de andere kant.
‘Ik weet dat Mark je helpt met de lening,’ zeg ik snel. ‘Maar dit kan zo niet langer.’
Saskia zucht diep. ‘Ik wil hier ook vanaf, geloof me. Maar zonder Mark raak ik alles kwijt.’
‘Dat begrijp ik,’ zeg ik eerlijker dan ik wil toegeven. ‘Maar hij heeft ook een leven met mij.’
We hangen op zonder oplossing.
’s Avonds vertel ik Mark over het gesprek.
‘Je had haar niet moeten bellen!’ roept hij boos.
‘En jij had mij niet moeten bedriegen!’ schreeuw ik terug.
We huilen allebei die nacht.
De volgende dag pakt Mark zijn spullen en vertrekt naar zijn broer in Hilversum om na te denken.
Het huis voelt leeg zonder hem, maar ook rustiger. Ik slaap eindelijk weer een nacht door.
Na een week staat hij ineens voor de deur, met wallen onder zijn ogen en een bos bloemen in zijn hand.
‘Lieke, ik heb alles stopgezet,’ zegt hij zonder omwegen. ‘Ik heb Saskia verteld dat ze hulp moet zoeken bij haar ouders of bij schuldhulpverlening.’
Ik kijk hem lang aan.
‘Waarom heb je mij dit aangedaan?’ vraag ik zacht.
Hij haalt zijn schouders op en begint te huilen.
‘Omdat ik bang was dat jij me zou verlaten als je wist hoe stom ik ben geweest.’
We praten uren die avond, over vertrouwen, over eerlijkheid, over hoe moeilijk het is om oude banden los te laten in een klein land als Nederland waar iedereen elkaar kent.
We besluiten samen in relatietherapie te gaan.
Soms vraag ik me af: kun je ooit weer volledig vertrouwen na zo’n leugen? Of blijft er altijd iets stuk? Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond?