Laat Mijn Ex Bij Je Intrekken, Zodat Ik Geen Alimentatie Hoef Te Betalen – Een Onmogelijke Keuze
‘Marieke, luister nou even…’ Jeroen’s stem trilde terwijl hij zijn handen door zijn haar haalde. ‘Het is niet zo gek als het klinkt. Victoria heeft het moeilijk, en als ze bij ons komt wonen, hoef ik geen alimentatie meer te betalen. We kunnen het geld goed gebruiken, toch?’
Ik staarde hem aan, mijn hart bonkte in mijn keel. ‘Je wilt dat je ex-vrouw bij ons komt wonen? In ons huis? Met haar dochter?’ Mijn stem sloeg over. Ik voelde me alsof ik in een slechte soap was beland, maar dit was mijn leven. Ons leven.
Jeroen zuchtte diep. ‘Kijk, het is tijdelijk. Totdat ze weer op eigen benen kan staan. En het scheelt ons honderden euro’s per maand. Denk aan de vakantie die we dan eindelijk kunnen boeken, Marieke.’
Ik dacht aan de afgelopen maanden. Hoe we samen een nieuw begin hadden gemaakt in ons rijtjeshuis in Amersfoort. Hoe ik eindelijk dacht dat ik een gezin had gevonden waar ik bij hoorde, na jaren van eenzaamheid na mijn scheiding. En nu dit.
‘En wat zegt Victoria hiervan?’ vroeg ik, mijn stem ijzig.
Jeroen keek weg. ‘Ze vindt het ook niet ideaal, maar ze ziet geen andere uitweg. Ze kan de huur niet meer betalen sinds ze haar baan kwijt is. En… ze wil Fleur niet uit haar vertrouwde omgeving halen.’
Fleur. Het meisje dat ik probeerde te accepteren als stiefdochter, maar die me nog steeds met argwaan bekeek als ik haar boterhammen smeerde. Ik voelde een steek van schuld – zij kon hier ook niets aan doen.
Die nacht lag ik wakker naast Jeroen, die al snel zacht snurkte. Mijn gedachten tolden. Mijn eigen dochter, Sanne, was net gewend aan haar nieuwe kamer en haar nieuwe stiefvader. Hoe zou zij reageren op nóg een vrouw in huis? Op nóg een kind? Op de spanning die ongetwijfeld zou ontstaan?
De volgende ochtend zat ik met Sanne aan de keukentafel. Ze roerde in haar chocomel en keek me onderzoekend aan.
‘Mama, waarom kijk je zo moeilijk?’
Ik slikte. ‘Er is iets wat ik met je moet bespreken, lieverd.’
Ze trok haar wenkbrauwen op, net als haar vader altijd deed als hij iets niet vertrouwde.
‘Misschien komt Fleur met haar moeder hier wonen. Voor een tijdje.’
Sanne’s ogen werden groot. ‘Maar… waarom? Dit is toch óns huis?’
Ik voelde tranen prikken achter mijn ogen. ‘Soms moeten volwassenen moeilijke keuzes maken om elkaar te helpen.’
Ze schoof haar stoel achteruit en liep zonder iets te zeggen naar boven.
Later die dag kwam Victoria langs om te praten. Ze stond onzeker op de stoep, haar jas te groot voor haar smalle schouders, Fleur verstopt achter haar benen.
‘Hoi Marieke,’ zei ze zacht.
Ik knikte stijfjes. ‘Kom binnen.’
We zaten zwijgend aan tafel terwijl Jeroen koffie inschonk. Victoria keek me niet aan.
‘Ik weet dat dit veel gevraagd is,’ begon ze uiteindelijk. ‘Maar ik weet echt niet waar ik anders heen moet. Mijn ouders wonen in Groningen en Fleur wil niet weg bij haar school en vriendinnen.’
Fleur keek naar haar handen en plukte aan haar mouw.
‘En jij?’ vroeg ik plotseling aan Fleur. ‘Wil jij dit?’
Ze haalde haar schouders op zonder op te kijken.
Victoria zuchtte diep. ‘Ik wil je niet tot last zijn, Marieke. Echt niet.’
Jeroen legde zijn hand op de mijne, maar ik trok hem weg.
‘Het voelt alsof jullie dit al besloten hebben zonder mij,’ zei ik scherp.
Victoria schudde haar hoofd. ‘Nee… Maar ik snap het als je nee zegt.’
Die avond barstte de bom tussen Jeroen en mij.
‘Je denkt alleen maar aan jezelf!’ riep hij gefrustreerd.
‘Nee Jeroen, ik denk aan óns! Aan Sanne! Aan de rust in huis! Dit is geen oplossing, dit is vluchten voor je verantwoordelijkheid!’
Hij sloeg met zijn vuist op tafel. ‘Weet je wat? Als jij zo moeilijk doet, zoek ik wel een andere oplossing!’
Hij vertrok die nacht naar zijn broer in Utrecht.
De dagen daarna voelde het huis leeg en koud aan. Sanne was stil en teruggetrokken; zelfs de kat leek zich te verstoppen.
Op een avond belde Victoria onverwacht aan. Ze stond er alleen.
‘Mag ik even binnenkomen?’ vroeg ze zacht.
Ik knikte en zette thee.
‘Ik wil niet dat Jeroen denkt dat dit allemaal mijn idee was,’ zei ze na een lange stilte. ‘Hij heeft me onder druk gezet. Hij zei dat het voor iedereen beter zou zijn… Maar ik voel me vreselijk.’
Ik keek haar aan en zag de wanhoop in haar ogen.
‘Waarom heb je geen hulp gezocht?’ vroeg ik voorzichtig.
Ze haalde haar schouders op. ‘Trots? Angst? Ik weet het niet meer.’
We zaten samen te huilen aan de keukentafel – twee vrouwen die allebei hun gezin probeerden te redden, maar elkaar in de weg zaten.
Die nacht dacht ik na over alles wat er gebeurd was. Over hoe makkelijk het is om anderen de schuld te geven als je zelf geen uitweg ziet. Over hoe ingewikkeld liefde wordt als er kinderen, exen en geldproblemen bij komen kijken.
Jeroen kwam na drie dagen terug. Hij zag er moe uit.
‘Het spijt me,’ zei hij zacht. ‘Ik had je nooit zo onder druk mogen zetten.’
We praatten urenlang – over geld, over verantwoordelijkheid nemen, over eerlijk zijn tegenover elkaar én tegenover de kinderen.
Uiteindelijk besloten we dat Victoria hulp zou krijgen van maatschappelijk werk en tijdelijk bij een vriendin kon logeren tot ze iets voor zichzelf had gevonden. Jeroen bleef alimentatie betalen – met tegenzin, maar hij begreep nu dat vluchten geen oplossing was.
Het duurde maanden voordat de rust terugkeerde in huis. Sanne praatte weer met me; Fleur kwam af en toe logeren en lachte zelfs soms om mijn grapjes.
Soms vraag ik me nog steeds af: hoe ver ga je voor liefde? En wanneer moet je jezelf beschermen tegen de keuzes van anderen? Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond?