Mijn volwassen zoon kwam na zijn scheiding weer thuis – kan hij het geluk nog vinden?
‘Mam, ik weet niet waar ik anders heen moet.’ Zijn stem trilt, zijn ogen zijn rood van het huilen. Ik sta in de deuropening van mijn kleine flatje in Amersfoort, de regen drupt van zijn jas op de mat. Bart, mijn volwassen zoon van 32, staat met een vuilniszak vol kleren en een kartonnen doos met papieren voor me. Mijn hart breekt.
‘Kom binnen, jongen,’ zeg ik zacht. Ik probeer zijn blik te vangen, maar hij kijkt langs me heen, naar de vergeelde foto’s aan de muur. Foto’s van vroeger, toen we nog een gezin waren. Toen zijn vader nog leefde en Bart nog lachte zonder schroom.
De eerste weken zijn ongemakkelijk. Bart zwijgt veel. Hij zit uren aan de keukentafel, starend naar zijn telefoon die niet meer trilt. Zijn ex-vrouw, Sanne, heeft hem geblokkeerd. De stilte tussen ons is dik en zwaar als stroop. Ik wil hem troosten, maar weet niet hoe. ‘Wil je koffie?’ vraag ik op een ochtend. Hij knikt zonder op te kijken.
Op een avond hoor ik hem zachtjes huilen in de kamer naast mij. Ik wil naar hem toe gaan, maar mijn voeten blijven aan de grond genageld. Ik voel me machteloos. Mijn moederhart schreeuwt om hem te helpen, maar ik weet dat ik hem niet kan redden van zijn verdriet.
‘Waarom is het allemaal zo gelopen?’ vraagt hij op een dag plotseling tijdens het avondeten. Zijn stem klinkt schor. ‘Ik dacht dat we gelukkig waren, mam.’
Ik leg mijn hand op de zijne. ‘Soms… soms groeien mensen uit elkaar, Bart. Dat is niet altijd iemands schuld.’
Hij trekt zijn hand terug en staart naar zijn bord. ‘Misschien had ik harder moeten vechten.’
De dagen worden weken. Bart solliciteert, maar zonder succes. Zijn diploma communicatie lijkt niets meer waard op de overspannen arbeidsmarkt. Hij wordt steeds stiller, zijn schouders hangen dieper. Soms ruziën we over kleine dingen: wie de afwas doet, wie het vuilnis buiten zet.
‘Je moet niet zo zeuren, mam!’ roept hij op een dag uit het niets. Ik schrik van zijn felheid.
‘Ik probeer alleen te helpen,’ zeg ik zacht.
Hij slaat de deur van zijn kamer dicht. Ik hoor hoe hij tegen iets schopt. Mijn handen trillen als ik de afwas doe.
Op een zondagmiddag komt mijn zus Marijke langs voor koffie. Ze kijkt bezorgd naar Bart, die zwijgend op de bank zit.
‘Je moet hem wat ruimte geven,’ fluistert ze als Bart even naar het toilet is.
‘Maar wat als hij zichzelf verliest?’ fluister ik terug.
Marijke knikt begrijpend. ‘Hij moet zelf weer leren staan.’
Die nacht lig ik wakker en denk aan vroeger: hoe Bart als kind altijd lachte, hoe hij met zijn vader in het park voetbalde. Nu lijkt hij gebroken.
Op een dag komt er een brief van Sanne. Ik zie haar handschrift op de enveloppe als ik de post uit de brievenbus haal. Mijn hart bonkt in mijn keel als ik hem aan Bart geef.
Hij opent hem met trillende handen. Ik zie hoe zijn ogen over de regels glijden, hoe zijn gezicht vertrekt van pijn.
‘Ze wil officieel scheiden,’ zegt hij zacht.
Ik knik alleen maar. Wat kan ik zeggen?
De weken daarna lijkt Bart iets van zichzelf terug te vinden. Hij begint weer te hardlopen in het park, zoals vroeger met zijn vader. Soms komt hij bezweet thuis en glimlacht hij zelfs even naar me.
Op een avond zit hij bij me aan tafel met een biertje.
‘Mam… denk je dat ik ooit weer gelukkig word?’ vraagt hij ineens.
Ik slik en kijk hem aan. ‘Ik hoop het zo, Bart. Maar geluk… misschien moet je het niet zoeken, maar laten komen.’
Hij knikt langzaam en kijkt uit het raam naar de vallende regen.
Langzaam verandert er iets in huis. Bart helpt vaker mee, kookt soms zelfs voor ons allebei. We praten meer – over vroeger, over zijn dromen, over mijn zorgen om hem.
Toch blijft er spanning hangen. Op een avond komt Sanne haar spullen halen. Ze groet mij kort en kijkt Bart nauwelijks aan.
‘Het spijt me,’ zegt ze zachtjes bij het afscheid.
Bart knikt alleen maar en sluit de deur achter haar. Daarna zakt hij op de bank en slaat zijn handen voor zijn gezicht.
‘Het is echt voorbij nu,’ fluistert hij.
Ik ga naast hem zitten en sla mijn arm om hem heen. We zitten zo een tijdlang in stilte.
De maanden verstrijken. Bart vindt eindelijk een baan bij een klein marketingbureau in Utrecht. Het is geen droombaan, maar het geeft structuur aan zijn dagen.
Langzaam zie ik weer licht in zijn ogen verschijnen. Hij maakt grapjes aan tafel, vertelt over collega’s en nieuwe projecten.
Toch blijft er iets broos aan hem kleven – alsof één verkeerde stap alles weer kan doen instorten.
Op een avond zitten we samen op het balkon met een kop thee.
‘Mam… dank je wel dat je er voor me was,’ zegt hij plotseling.
Ik glimlach en knijp in zijn hand.
‘Altijd, jongen.’
Soms vraag ik me af of dit genoeg is – of liefde alleen genoeg is om iemand weer gelukkig te maken na zo’n diepe val. Kan een moederhart ooit genoeg troost bieden? Of moet je iemand uiteindelijk loslaten om hem echt te laten helen?