Niet alleen ziek: De nacht dat ik alles verloor

‘Je liegt, Mark. Ik voel het gewoon. Waar ga je écht naartoe?’ Mijn stem trilde, maar ik probeerde krachtig te klinken. Mark stond in de hal, zijn jas half aan, zijn blik strak op de grond gericht. Buiten tikte de regen tegen het raam, alsof de wereld zelf mijn onrust weerspiegelde.

‘Ik zei toch, Sanne, ik voel me niet lekker. Mam maakt kippensoep voor me. Ik ben zo terug,’ zei hij zonder me aan te kijken. Zijn stem was vlak, vermoeid misschien, maar er zat iets in wat ik niet kon plaatsen. Onze dochter Lotte riep vanuit de woonkamer: ‘Mama, waar is papa?’

Ik slikte. ‘Papa moet even weg, lieverd,’ riep ik terug, terwijl ik Mark bleef aankijken. Hij draaide zich om en liep zonder nog iets te zeggen de deur uit. De stilte die achterbleef was oorverdovend.

Die avond voelde anders. Het was niet de eerste keer dat Mark zich terugtrok, maar deze keer voelde het definitief. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het aan mij lag – misschien was ik te wantrouwig, te veeleisend. Maar diep vanbinnen wist ik dat er iets gebroken was.

Toen de kinderen eindelijk sliepen, zat ik aan de keukentafel met een kop thee die allang koud was geworden. Mijn telefoon lag naast me; elke trilling liet mijn hart sneller slaan. Maar geen bericht van Mark. Geen belletje. Alleen stilte.

Mijn gedachten gingen terug naar hoe we ooit waren begonnen – twee jonge studenten aan de Universiteit van Amsterdam, vol dromen en plannen. Mark was charmant, grappig en had altijd een antwoord klaar. Ik viel voor zijn zelfverzekerdheid, zijn vermogen om elke ruimte te vullen met zijn aanwezigheid. Maar nu leek hij alleen nog maar leegte achter te laten.

Het werd later en later. Om half twee ’s nachts stuurde ik hem een bericht: ‘Waar ben je? Maak je me zorgen.’ Geen antwoord.

De volgende ochtend zat Lotte aan tafel met haar knuffelkonijn, haar ogen rood van het huilen omdat papa haar niet had ingestopt. Mijn zoon Daan vroeg: ‘Mama, is papa boos op ons?’

‘Nee schatje,’ zei ik zachtjes, terwijl ik probeerde mijn tranen te verbergen. ‘Papa is gewoon even weg.’

Mijn moeder belde die middag. ‘Sanne, je klinkt zo moe. Is alles goed?’

Ik wilde zeggen dat alles goed was, maar het lukte niet meer om te liegen. ‘Mam… Ik weet het niet meer. Mark is weg en… Ik weet niet of hij nog terugkomt.’

Ze zuchtte diep. ‘Kom anders met de kinderen hierheen vanavond. Je hoeft dit niet alleen te doen.’

Maar ik wilde niet vluchten. Dit was mijn huis, mijn gezin – of wat daar nog van over was.

Twee dagen gingen voorbij zonder teken van leven van Mark. Op de derde dag stond hij ineens in de deuropening, zijn gezicht grauw, zijn ogen rood door slaapgebrek of misschien door tranen.

‘We moeten praten,’ zei hij zacht.

Ik voelde hoe mijn hart in mijn keel klopte. ‘Waar was je?’

Hij keek me eindelijk aan – echt aankeek – en ik zag iets wat ik nog nooit eerder had gezien: schaamte.

‘Ik… Ik ben bij iemand anders geweest,’ fluisterde hij.

De grond leek onder me weg te zakken. Alles wat ik dacht te weten over ons leven, onze liefde, viel in duigen.

‘Hoe lang al?’ vroeg ik met een stem die niet als de mijne klonk.

‘Een paar maanden,’ gaf hij toe.

Ik wilde schreeuwen, hem slaan, hem smeken om te blijven – alles tegelijk. Maar ik deed niets. Ik stond daar alleen maar, terwijl hij verder praatte over hoe hij zich verstikt voelde, hoe hij zichzelf kwijt was geraakt in het vaderschap en het huwelijk.

‘En wij dan? De kinderen? Hebben wij dan nooit iets betekend?’

Hij huilde nu openlijk. ‘Het spijt me zo, Sanne. Ik weet niet wie ik ben geworden.’

Die nacht sliep hij op de bank. Ik lag wakker in ons bed, starend naar het plafond terwijl de regen opnieuw begon te tikken tegen het raam.

De dagen daarna waren een waas van gesprekken met familieleden die allemaal hun mening hadden (‘Je moet hem eruit zetten!’ zei mijn zus Marieke fel), gesprekken met een mediator (‘We moeten aan de kinderen denken’), en eindeloze tranen die leken op te drogen maar steeds weer kwamen.

Mark bleef komen en gaan; soms bleef hij slapen voor de kinderen, soms verdween hij weer naar haar – haar naam wilde ik niet weten. Lotte begon in haar bed te plassen; Daan werd stiller dan ooit.

Op een avond zat ik met mijn vader in de tuin. Hij stak een sigaret op – iets wat hij alleen deed als hij nerveus was.

‘Sanne,’ zei hij langzaam, ‘je hoeft niet alles alleen te dragen.’

Ik barstte in tranen uit. ‘Maar hoe dan? Hoe moet ik verder zonder hem? Hoe moet ik de kinderen uitleggen dat hun vader liever ergens anders is?’

Mijn vader legde zijn hand op mijn schouder. ‘Je bent sterker dan je denkt.’

Langzaam begon ik dat te geloven. Ik vond een parttime baan bij de bibliotheek in het dorp; het gaf me structuur en afleiding. De kinderen gingen naar school en kwamen langzaam weer tot leven tussen hun vriendjes en vriendinnetjes.

Mark kwam steeds minder vaak langs. Op een dag vertelde hij dat hij bij haar ging wonen – in Haarlem, ver genoeg om niet meer dagelijks langs te komen.

De eerste kerst zonder hem voelde als een open wond. Lotte maakte een tekening voor papa die we per post stuurden; Daan wilde er niets over horen.

Toch vond ik ergens tussen alle pijn en chaos een nieuwe kracht in mezelf. Ik leerde dat liefde niet altijd genoeg is om iemand bij je te houden – maar wel genoeg om jezelf weer op te bouwen als alles kapot lijkt.

Soms vraag ik me af: had ik iets anders kunnen doen? Had ik beter moeten opletten? Maar dan kijk ik naar Lotte en Daan – hun lachjes, hun veerkracht – en weet ik dat we samen sterker zijn dan ooit.

Is het mogelijk om opnieuw te beginnen als je alles verloren lijkt te hebben? Of is verlies juist wat ons uiteindelijk sterker maakt? Wat denken jullie?