Tussen Twee Moeders: Mijn Hart Verscheurd Tussen Plicht en Liefde

‘Waarom doe je altijd alsof je alles beter weet, mam?’ Mijn stem trilde terwijl ik de telefoon steviger tegen mijn oor drukte. Ik stond in de keuken, mijn handen nog nat van het afwassen, en keek naar buiten waar de regen tegen het raam tikte. Mijn moeder zuchtte aan de andere kant van de lijn. ‘Sanne, ik wil alleen maar helpen. Je weet dat het vroeger bij ons thuis ook niet makkelijk was.’

Ik voelde de tranen prikken. ‘Maar dit is míjn gezin, mam. Daan en ik moeten het op onze manier doen.’

‘Jij denkt altijd dat je alles zelf moet oplossen,’ beet ze me toe. ‘Maar kijk nou eens naar jezelf. Je ziet er uitgeput uit. Je laat je schoonmoeder alles bepalen!’

Ik slikte. Ze had gelijk, maar dat kon ik haar niet geven. Niet nu. Niet na weer een dag vol gesteggel tussen haar en mijn schoonmoeder, Marijke. Sinds de geboorte van onze zoon, Ties, was mijn leven veranderd in een strijdtoneel. Iedereen had een mening over hoe ik moeder moest zijn.

Daan kwam binnen, zijn gezicht strak. ‘Weer ruzie met je moeder?’ vroeg hij zachtjes.

Ik knikte en draaide me om, zodat hij mijn betraande gezicht niet kon zien. ‘Ze bedoelt het goed,’ mompelde ik.

‘Dat zeggen ze allemaal,’ zuchtte Daan. ‘Maar ondertussen zitten wij ermee.’

Hij liep naar de woonkamer waar Ties lag te slapen in zijn wiegje. Ik hoorde hem zachtjes zingen, een liedje dat zijn vader vroeger altijd voor hem zong. Even voelde ik me schuldig dat ik niet gewoon kon genieten van dit moment.

De volgende dag stond Marijke onverwacht voor de deur. Ze droeg een grote boodschappentas vol zelfgemaakte maaltijden en begon meteen instructies te geven over hoe ik Ties moest voeden. ‘Je moet hem niet zo vaak oppakken, Sanne. Hij wordt er verwend van,’ zei ze terwijl ze haar jas ophing.

Ik voelde me klein worden in mijn eigen huis. ‘Ik doe gewoon wat goed voelt,’ probeerde ik voorzichtig.

‘Dat dacht ik vroeger ook,’ lachte ze schamper. ‘Maar kijk hoe Daan is geworden: veel te zacht.’

Die avond barstte de bom tussen Daan en mij. ‘Waarom laat je haar altijd zo over je heen lopen?’ riep hij gefrustreerd.

‘Omdat ik niet wéér ruzie wil! Omdat ik het iedereen naar de zin wil maken!’ schreeuwde ik terug.

Ties begon te huilen in de slaapkamer. Ik rende naar hem toe, mijn hart bonzend in mijn borstkas. Terwijl ik hem wiegde, dacht ik aan vroeger: hoe mijn moeder altijd zei dat je sterk moest zijn, dat je nooit mocht laten zien dat je het moeilijk had.

Maar nu voelde ik me zwakker dan ooit.

De weken sleepten zich voort. Mijn moeder kwam vaker langs, Marijke belde dagelijks met adviezen en kritiek. Daan trok zich steeds meer terug; hij werkte langer door op kantoor en kwam pas laat thuis. Soms zat ik urenlang alleen met Ties op schoot, luisterend naar het getik van de klok en het zachte gesnuif van mijn zoon.

Op een avond zat ik aan tafel met mijn moeder en Marijke tegenover me. De spanning was om te snijden.

‘Sanne moet meer rust nemen,’ zei Marijke beslist.

‘Misschien moet Sanne gewoon eens leren haar grenzen aan te geven,’ sneerde mijn moeder.

Ik voelde hoe hun woorden als messen in mijn huid sneden. ‘Kunnen jullie alsjeblieft ophouden?’ fluisterde ik, maar niemand luisterde.

Na hun vertrek zat ik lang na te denken. Wie was ik eigenlijk geworden? Een schim van mezelf, gevangen tussen twee vrouwen die allebei dachten het beste met me voor te hebben, maar die me langzaam kapot maakten.

Op een dag kwam Daan thuis met slecht nieuws: zijn contract werd niet verlengd. De financiële zorgen die al sluimerden, werden nu ondraaglijk. We moesten bezuinigen op alles: boodschappen, uitstapjes, zelfs luiers voor Ties.

‘Misschien moet jij weer gaan werken,’ zei Daan voorzichtig tijdens het avondeten.

‘En wie zorgt er dan voor Ties?’ vroeg ik fel.

‘Onze moeders willen vast wel helpen.’

Het idee alleen al benauwde me. Nog meer afhankelijkheid van hun grillen? Maar wat was het alternatief?

De weken daarna solliciteerde ik op alles wat los en vast zat: administratief werk, schoonmaakbaantjes, zelfs in de supermarkt om de hoek. Elke afwijzing voelde als een klap in mijn gezicht.

Op een avond zat ik op bed met Ties in mijn armen toen mijn moeder belde. ‘Je vader en ik kunnen jullie financieel wel even helpen,’ zei ze voorzichtig.

‘Nee mam,’ antwoordde ik stug. ‘We moeten dit zelf oplossen.’

Ze zweeg even. ‘Je hoeft niet alles alleen te doen, Sanne.’

Maar dat voelde niet zo. Iedereen wilde helpen op hun eigen manier, maar niemand vroeg wat ík wilde.

Op een dag barstte alles uit me tijdens een gesprek met Daan. ‘Ik kan dit niet meer! Ik ben geen dochter meer, geen schoondochter, geen vrouw… zelfs geen moeder zoals ik wil zijn!’

Daan keek me aan met tranen in zijn ogen. ‘Wat wil je dan?’

Ik wist het niet meer.

Die nacht lag ik wakker naast Daan, luisterend naar zijn ademhaling en het zachte geluid van Ties’ ademhaling door de babyfoon. Ik dacht aan wie ik was voordat alles zo ingewikkeld werd: een jonge vrouw met dromen over reizen, schrijven, vrijheid…

De volgende ochtend besloot ik iets te veranderen. Ik belde mijn moeder en Marijke en nodigde ze uit voor koffie.

‘Ik waardeer jullie hulp,’ begon ik voorzichtig toen ze tegenover me zaten aan tafel. ‘Maar vanaf nu wil ik dat jullie mij laten beslissen wat goed is voor Ties en voor ons gezin.’

Mijn moeder keek gekwetst, Marijke fronste haar wenkbrauwen.

‘Dat betekent niet dat jullie niet welkom zijn,’ vervolgde ik snel. ‘Maar ik moet leren vertrouwen op mezelf.’

Er viel een lange stilte waarin alleen het getik van de klok hoorbaar was.

‘Goed,’ zei Marijke uiteindelijk schoorvoetend. ‘Als jij denkt dat je het aankan.’

Mijn moeder knikte langzaam, tranen in haar ogen.

Het was geen magische oplossing; de spanningen verdwenen niet meteen. Maar voor het eerst voelde ik ruimte om adem te halen.

Langzaam vond ik mezelf terug: stapje voor stapje durfde ik keuzes te maken die goed voelden voor mij en voor Ties – ook al waren ze niet altijd populair bij anderen.

Soms vraag ik me nog steeds af: waarom is het zo moeilijk om jezelf te blijven als iedereen om je heen zo hard roept? En hoeveel moet je opofferen voordat je eindelijk mag kiezen voor jezelf?