Verloren Liefde aan de Amstel: Mijn Les over Respect en Grenzen
‘Waarom luister je nooit naar me, Daan?’ Mijn stem trilt terwijl ik de deur van onze kleine flat aan de Amstel dichttrek. Zijn ogen, normaal zo warm, zijn nu koud en afwezig. ‘Omdat jij altijd alles wilt controleren, Marieke,’ snauwt hij terug. Zijn woorden snijden dieper dan ik wil toegeven.
Ik weet niet meer wanneer het precies misging tussen ons. Misschien was het die avond in café De Ysbreeker, toen hij voor de derde keer vergat dat we een afspraak hadden. Of misschien was het veel eerder, toen ik zijn telefoon zag oplichten met een berichtje van “Sanne – werk”. Ik wilde het niet zien, niet geloven dat onze liefde, ooit zo vanzelfsprekend als de regen in Amsterdam, langzaam aan het verdampen was.
Mijn oma zei altijd: ‘Een vrouw zonder grenzen is als een fiets zonder remmen – je komt nergens veilig aan.’ Ik lachte er vroeger om. Maar nu, terwijl ik met trillende handen mijn jas aantrek, voel ik de waarheid ervan branden in mijn borst.
‘Marieke, kom op. Doe niet zo dramatisch,’ roept Daan vanuit de woonkamer. Zijn stem klinkt vermoeid, alsof hij deze ruzie al honderd keer heeft gevoerd. Misschien is dat ook zo. We draaien steeds in dezelfde cirkels: hij die vrijheid wil, ik die houvast zoek.
‘Ik ben niet dramatisch. Ik wil gewoon dat je me respecteert,’ fluister ik, bijna onhoorbaar. Maar zelfs nu weet ik dat het te laat is. Hij hoort me niet meer – of wil me niet meer horen.
Buiten ruikt het naar natte stoeptegels en uitlaatgassen. Ik loop richting de Magere Brug, mijn gedachten razen. Hoe ben ik hier beland? Was dit niet de man met wie ik kinderen wilde krijgen? De man die me meenam naar zijn ouders in Haarlem en me voorstelde als “de liefde van zijn leven”?
Mijn moeder zei altijd dat liefde hard werken is. Maar niemand vertelde me dat het soms voelt als zwemmen tegen de stroom in, tot je armen zo moe zijn dat je alleen nog maar kunt zinken.
Mijn telefoon trilt. Een appje van mijn zusje, Lotte: ‘Ben je oké?’ Ze weet altijd wanneer er iets mis is. Ik twijfel even, maar besluit haar te bellen.
‘Lot, ik weet het niet meer,’ snik ik zodra ze opneemt.
‘Kom naar mij toe,’ zegt ze zacht. ‘Ik zet thee.’
Bij Lotte thuis ruikt het naar kaneel en oude boeken. Ze woont in een piepklein appartementje in De Pijp, vol planten en schilderijen die ze zelf heeft gemaakt. Ze slaat haar armen om me heen en laat me huilen tot ik leeg ben.
‘Waarom laat ik hem steeds over mijn grenzen gaan?’ vraag ik als mijn tranen eindelijk opdrogen.
Lotte kijkt me aan met die serieuze blik die ze alleen heeft als het echt belangrijk is. ‘Omdat je bang bent om hem kwijt te raken. Maar Mariek… als hij je grenzen niet respecteert, wat houd je dan eigenlijk vast?’
Die nacht slaap ik op haar bank, luisterend naar het zachte gezoem van de stad buiten. In mijn droom zie ik mezelf fietsen door Amsterdam zonder remmen – precies zoals oma zei.
De dagen daarna probeer ik Daan te vermijden. Maar Amsterdam is klein en onze levens zijn nog steeds verstrengeld. Op woensdag zie ik hem bij Albert Heijn op de Wibautstraat. Hij kijkt weg, doet alsof hij me niet ziet. Mijn hart slaat over, maar ik dwing mezelf door te lopen.
Thuis vind ik een briefje van oma in een oud boek: ‘Liefde zonder respect is als koffie zonder suiker – bitter en moeilijk te slikken.’ Ik glimlach door mijn tranen heen. Oma had altijd gelijk.
Op vrijdag belt Daan ineens aan. Zijn ogen zijn rood, zijn haar ongekamd.
‘Mag ik binnenkomen?’ vraagt hij zacht.
Ik aarzel, maar doe toch open. We zitten zwijgend aan tafel, de stilte tussen ons zwaarder dan ooit.
‘Het spijt me,’ zegt hij uiteindelijk. ‘Ik weet dat ik fout zat.’
Ik wil hem geloven, echt waar. Maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet genoeg is.
‘Daan… ik hou van je,’ begin ik voorzichtig. ‘Maar ik hou ook van mezelf. En ik kan niet blijven als jij mijn grenzen blijft negeren.’
Hij knikt langzaam, tranen in zijn ogen. ‘Ik weet het.’
We omhelzen elkaar voor het laatst. Buiten regent het zachtjes; de stad lijkt mee te huilen.
De weken daarna zijn zwaar. Ik mis hem – zijn lach, zijn geur, zelfs zijn rommelige sokken op de vloer. Maar elke dag voel ik me een beetje sterker worden.
Op een zondagmiddag zit ik met oma in haar tuin in Haarlem. Ze pakt mijn hand vast en kijkt me doordringend aan.
‘Je hebt het juiste gedaan, meisje,’ zegt ze zacht. ‘Echte liefde begint bij jezelf.’
En nu, maanden later, durf ik weer te dromen van een toekomst waarin mijn grenzen worden gerespecteerd – door mezelf én door anderen.
Soms vraag ik me af: hoeveel vrouwen fietsen er nog zonder remmen door hun relaties? En wanneer leren we eindelijk dat zelfrespect geen luxe is, maar noodzaak? Wat denken jullie: waar trek jij de grens?