Verloren Liefde aan de Amstel: Mijn Weg naar Zelfrespect
‘Waarom luister je nooit naar me, Daan?’ Mijn stem trilt terwijl ik in onze kleine keuken aan de Prinsengracht sta. Buiten druppelt de regen zachtjes tegen het raam, maar binnen stormt het. Daan kijkt me niet aan, zijn blik gefixeerd op zijn telefoon. ‘Je overdrijft weer, Marieke. Je maakt overal een drama van.’
Zijn woorden snijden dieper dan ik wil toegeven. Ik voel hoe mijn handen beven terwijl ik de theedoek stevig vastpak. ‘Het gaat niet om drama. Het gaat om respect. Om grenzen.’
Hij zucht, schuift zijn stoel achteruit en loopt zonder iets te zeggen naar de woonkamer. Ik blijf achter in de keuken, alleen met het geluid van de regen en mijn eigen hartslag die bonkt in mijn oren.
Het is niet de eerste keer dat we zo’n ruzie hebben. Sinds Daan zijn nieuwe baan bij dat hippe reclamebureau heeft, lijkt hij steeds verder van me af te drijven. Hij werkt lange uren, komt laat thuis, ruikt naar dure aftershave en goedkope wijn. En altijd is er dat scherm tussen ons in: zijn telefoon, zijn laptop, zijn onbereikbaarheid.
Mijn moeder zegt dat ik te gevoelig ben. ‘Je moet hem wat ruimte geven, lieverd,’ zegt ze als ik haar bel. Maar oma – mijn rots in de branding – zegt iets anders. ‘Meid, als iemand je grenzen niet respecteert, dan is het geen liefde maar afhankelijkheid.’
Die woorden echoën in mijn hoofd terwijl ik die avond alleen in bed lig. Daan slaapt op de bank, zogenaamd omdat hij ‘ruimte nodig heeft’. Maar ik weet beter. Hij wil niet praten. Niet voelen. Niet zien wat er met mij gebeurt.
De volgende ochtend is het huis koud en leeg. Daan is al weg voordat ik wakker word. Op het aanrecht ligt een briefje: ‘Werk. Tot laat. Eten staat in de koelkast.’ Geen kusje, geen lief woordje. Alleen praktische informatie, alsof we huisgenoten zijn in plaats van geliefden.
Op mijn werk bij de bibliotheek kan ik me nauwelijks concentreren. Mijn collega Sanne merkt het meteen. ‘Gaat het wel?’ vraagt ze zachtjes terwijl ze een stapel boeken op de balie legt.
Ik knik, maar mijn ogen verraden me. Sanne trekt me mee naar het magazijn en sluit de deur achter ons. ‘Wat is er aan de hand met jou en Daan?’
Ik vertel haar alles: de ruzies, het zwijgen, het gevoel dat ik langzaam verdwijn in deze relatie. Sanne luistert aandachtig en pakt mijn hand vast. ‘Je verdient beter dan dit, Marieke.’
Die woorden blijven hangen als ik die avond naar huis fiets door de natte straten van Amsterdam. De stad lijkt grauw en vijandig, net als mijn gedachten.
Thuis tref ik Daan aan op de bank, een biertje in zijn hand en voetbal op tv. Ik ga naast hem zitten en probeer het gesprek opnieuw aan te knopen.
‘Kunnen we praten?’ vraag ik voorzichtig.
Hij zucht diep en zet het geluid zachter. ‘Waarover nu weer?’
‘Over ons,’ fluister ik.
‘Er is niks mis met ons,’ zegt hij kortaf. ‘Jij maakt overal problemen van.’
Mijn keel trekt samen. ‘Ik voel me alleen, Daan. Alsof ik er niet toe doe.’
Hij lacht schamper. ‘Misschien moet je wat minder nadenken.’
Ik sta op en loop naar de slaapkamer, sluit de deur achter me en laat mezelf eindelijk toe om te huilen.
De dagen daarna verandert er niets. Daan blijft afstandelijk, ik blijf proberen. Totdat ik op een zaterdagmiddag bij oma ben voor thee en appeltaart.
‘Je ziet eruit alsof je een week niet hebt geslapen,’ zegt ze bezorgd terwijl ze een hand op mijn arm legt.
Ik barst in tranen uit en vertel haar alles – hoe ik mezelf kwijt ben geraakt, hoe Daan me negeert, hoe leeg ik me voel.
Oma knikt begrijpend en zwijgt even voordat ze spreekt: ‘Liefje, liefde hoort je sterker te maken, niet kleiner. Je mag best eisen dat iemand je respecteert.’
‘Maar wat als hij verandert? Wat als het weer goed wordt?’ vraag ik wanhopig.
Oma schudt haar hoofd. ‘Mensen veranderen alleen als ze dat zelf willen. Jij kunt hem niet redden als hij jou niet ziet staan.’
Die nacht lig ik wakker en denk aan haar woorden. Ik realiseer me dat ik al maanden wacht op iets wat nooit zal komen: erkenning, respect, liefde zoals ik die verdien.
De volgende ochtend besluit ik dat het genoeg is geweest. Terwijl Daan nog slaapt, pak ik mijn tas en schrijf een briefje:
‘Daan,
Ik kan zo niet verder. Ik heb liefde nodig die mij ziet en hoort. Ik wens je het beste.
Marieke’
Ik vertrek naar oma’s huis in Haarlem en voel voor het eerst in maanden een sprankje opluchting tussen alle pijn door.
De weken daarna zijn zwaar maar bevrijdend. Daan stuurt berichten – eerst boos, dan smekend – maar ik antwoord niet meer. Ik leer opnieuw wie ik ben zonder hem: iemand die boeken verslindt, lacht met vriendinnen op terrasjes aan het Spaarne, en eindelijk weer durft te dromen.
Op een dag vind ik een oude foto van mezelf terug: lachend op het strand van Zandvoort, vrij en onbevangen. Ik glimlach door mijn tranen heen.
Soms vraag ik me nog af: had ik meer kunnen doen? Had ik langer moeten volhouden? Maar dan hoor ik oma’s stem weer: ‘Jij bent genoeg zoals je bent.’
En nu vraag ik jullie: wanneer is liefde genoeg? Wanneer kies je voor jezelf? Misschien is dat wel de moeilijkste les van allemaal.