Wat Verborgen Is: Het Geheim van Arthur
‘Waarom heb je haar geappt, Arthur?’ Mijn stem trilt, maar ik probeer vastberaden te klinken. Het is laat, de regen tikt tegen het raam van onze rijtjeswoning in Amersfoort. Arthur kijkt op van zijn krant, zijn gezicht verstijft. ‘Wie bedoel je?’ vraagt hij, te snel, te onschuldig.
Ik voel mijn hart bonzen in mijn borstkas. Ik had het niet moeten doen, maar de nieuwsgierigheid was sterker dan het schuldgevoel. Zijn telefoon lag open op tafel toen hij even naar boven was om zijn bril te zoeken. Eén naam sprong eruit: Marieke. Niet een collega, niet een vriendin van vroeger – gewoon, Marieke. En de berichten waren allesbehalve zakelijk.
‘Je weet best wie ik bedoel,’ fluister ik. Mijn handen trillen als ik de telefoon op tafel leg. ‘Waarom praat je met haar over… over dingen die je nooit met mij deelt?’
Arthur zucht diep en vouwt zijn krant langzaam dicht. ‘Lianne, je maakt je zorgen om niets. Ze is gewoon iemand van de bridgeclub.’
‘Bridgeclub?’ Mijn stem slaat over. ‘Sinds wanneer deel je je diepste gevoelens met iemand van de bridgeclub? Sinds wanneer vertel je haar dat je je soms eenzaam voelt? Dat je twijfelt aan ons?’
Hij kijkt weg, zijn ogen glijden langs de vergeelde foto’s aan de muur – onze kinderen, vakanties in Zeeland, het huis waar we samen oud zouden worden. ‘Ik weet niet hoe dit zo is gegroeid,’ mompelt hij uiteindelijk. ‘Het begon onschuldig.’
De stilte tussen ons is ondraaglijk. Ik voel me verraden, maar ook schuldig – alsof ik degene ben die iets verkeerd heeft gedaan door zijn privacy te schenden. Maar wat moest ik anders? De laatste maanden was hij afstandelijker geworden, kortaf soms, en ik voelde me steeds meer een huisgenoot dan een geliefde.
De volgende ochtend zit ik aan de keukentafel met mijn dochter Sanne. Ze roert in haar thee en kijkt me onderzoekend aan. ‘Mam, wat is er? Je bent zo stil.’
Ik twijfel even, maar het moet eruit. ‘Ik heb iets gevonden op papa’s telefoon.’
Sanne’s ogen worden groot. ‘Wat dan?’
‘Berichten met een andere vrouw. Niet… niet seksueel, maar wel intiem. Hij vertelt haar dingen die hij mij nooit vertelt.’
Sanne zucht en pakt mijn hand vast. ‘Mam, misschien moet je gewoon met hem praten. Niet boos worden, maar vragen wat er aan de hand is.’
‘Dat heb ik gedaan,’ fluister ik. ‘Maar hij ontwijkt alles. Alsof ik gek ben.’
De dagen erna voel ik me gevangen in mijn eigen huis. Elke keer als Arthur zijn telefoon pakt, voel ik een steek van jaloezie en wantrouwen. Ik probeer mezelf wijs te maken dat het allemaal wel meevalt – dat het gewoon vriendschap is – maar diep vanbinnen weet ik beter.
Op een avond hoor ik hem zachtjes praten in de woonkamer terwijl hij denkt dat ik boven ben. Zijn stem klinkt warm, bijna verliefd. ‘Ja, Marieke… nee, ze weet van niets…’
Mijn wereld stort in.
De volgende dag besluit ik mijn zus Els te bellen. Zij is altijd nuchter en eerlijk, soms tot op het bot. ‘Lianne,’ zegt ze na mijn verhaal aangehoord te hebben, ‘je moet kiezen: of je laat het gaan en slikt alles in, of je gooit het op tafel en eist eerlijkheid. Maar zo doorgaan vreet je op.’
Ik weet dat ze gelijk heeft. Maar hoe doe je dat na veertig jaar huwelijk? Hoe confronteer je iemand die je hele leven is geweest?
Die avond wacht ik tot Arthur thuiskomt van de supermarkt. Ik zit al klaar aan tafel, zijn telefoon voor me op het tafelkleed.
‘We moeten praten,’ zeg ik als hij binnenkomt.
Hij kijkt naar de telefoon en weet meteen genoeg.
‘Lianne…’ begint hij, maar ik onderbreek hem.
‘Nee, nu luister jij eens naar mij. Ik wil weten waarom je dit doet. Wat mis je bij mij? Wat zoek je bij haar?’
Arthur zakt neer op de stoel tegenover me en wrijft vermoeid over zijn gezicht.
‘Ik weet het niet precies,’ zegt hij zacht. ‘Misschien mis ik gewoon… aandacht? Begrip? Jij bent altijd zo druk met de kinderen, de kleinkinderen, het huishouden… Soms voel ik me onzichtbaar.’
Zijn woorden snijden dieper dan elk berichtje ooit zou kunnen doen.
‘En denk je dat ik me niet eenzaam voel?’ Mijn stem breekt. ‘Denk je dat ik niet verlang naar een gesprek zonder boodschappenlijstjes of afspraken voor de tandarts? Maar ik zoek geen troost bij een ander.’
Arthur staart naar zijn handen. ‘Het was nooit mijn bedoeling om jou pijn te doen.’
‘Maar dat heb je wel gedaan.’
We zitten lang zwijgend tegenover elkaar. Buiten trekt de regen strepen langs het raam; binnen voelt het kouder dan ooit.
De weken daarna proberen we te praten – echt te praten – maar het blijft stroef en ongemakkelijk. Soms denk ik dat we elkaar kwijt zijn geraakt ergens tussen de dagelijkse sleur en de verwachtingen die we nooit hebben uitgesproken.
Op een avond komt Sanne langs met haar kinderen. Terwijl zij druk spelen met hun opa, kijk ik naar Arthur en vraag me af of we nog kunnen herstellen wat kapot is gegaan.
Later die nacht lig ik wakker naast hem in bed. Zijn ademhaling is rustig; hij slaapt al lang. Ik staar naar het plafond en vraag me af: hoeveel geheimen kan een huwelijk dragen voordat het breekt?
Misschien zijn er geen makkelijke antwoorden. Misschien is liefde niet genoeg als vertrouwen eenmaal beschadigd is.
Hebben jullie ooit zoiets meegemaakt? Hoe vind je de moed om opnieuw te beginnen – met elkaar of alleen?