Help! Mijn man Benjamin heeft ruzie met mijn familie – wat nu?

‘Waarom moet je altijd partij kiezen voor je zus, Eva? Je weet dat ze me niet mag!’ Benjamin’s stem trilt van woede terwijl hij zijn jas over de stoel gooit. Ik sta in de keuken, mijn handen nog nat van het afwassen, en voel mijn hart bonzen in mijn keel.

‘Ben, ik kies geen partij. Maar je kunt niet zomaar tegen mijn familie uitvallen. Ze bedoelden het niet slecht,’ probeer ik zachtjes.

Hij draait zich om, zijn ogen donker. ‘Niet slecht? Je moeder heeft me net voor schut gezet waar iedereen bij was! Denk je dat ik dat zomaar vergeet?’

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Het begon allemaal zo onschuldig, een zondagmiddag bij mijn ouders in Amersfoort. Mijn moeder had een opmerking gemaakt over Benjamins baan – dat hij ‘nu toch wel eens promotie mocht maken’. Benjamin lachte het weg, maar ik zag zijn kaakspieren spannen. Mijn zus Marieke gooide er nog een schepje bovenop: ‘Ja Ben, straks moet Eva jou nog onderhouden!’ Iedereen lachte, behalve Benjamin.

Op de terugweg in de auto was het stil. Ik voelde de spanning, maar durfde niets te zeggen. Thuis barstte de bom. Benjamin schreeuwde dat hij zich nooit geaccepteerd voelde door mijn familie, dat ze altijd op hem neerkeken omdat hij uit een arbeidersgezin uit Almere komt en niet gestudeerd heeft zoals wij allemaal.

‘Ze zullen me nooit als één van hen zien, Eva. Waarom probeer je het niet eens voor mij op te nemen?’

Ik voel me verscheurd. Mijn familie is alles voor me, maar Benjamin ook. Sinds die dag weigert hij nog mee te gaan naar verjaardagen of etentjes. Zelfs Kerstmis sloeg hij over. Mijn moeder belt elke week om te vragen wanneer we weer langskomen, maar ik weet niet wat ik moet zeggen.

‘Je moet kiezen, Eva,’ zei Benjamin laatst, zijn stem zacht maar vastberaden. ‘Of jij gaat zonder mij naar je familie, of we gaan helemaal niet meer.’

Ik ben boos op hem, maar ook op mijn familie. Waarom moeten ze altijd zulke steken onder water geven? Waarom kunnen ze Benjamin niet gewoon accepteren zoals hij is? Ik heb geprobeerd met mijn moeder te praten, maar zij wuift het weg: ‘Ach joh, hij moet niet zo gevoelig zijn.’

Maar Benjamin is niet gevoelig – hij is gekwetst. En ik voel me machteloos. Onze avonden zijn stil geworden. We eten samen, kijken tv, maar er hangt iets tussen ons in wat ik niet kan benoemen.

Laatst kwam Marieke onverwacht langs. Ze plofte op de bank en zei: ‘Kom op Eva, laat je man niet alles bepalen. Je hoort bij ons.’ Ik voelde tranen prikken achter mijn ogen. Waarom begrijpt niemand hoe moeilijk dit voor mij is?

Benjamin kwam thuis terwijl Marieke er nog was. Hij groette haar kort en liep meteen door naar boven. Marieke keek me veelbetekenend aan: ‘Zie je nou wel?’

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil mijn familie niet kwijt, maar ook Benjamin niet. Soms fantaseer ik over verhuizen naar een andere stad, ergens waar niemand ons kent en we opnieuw kunnen beginnen. Maar dat lost niets op.

Gisteren probeerde ik het opnieuw met Benjamin te bespreken.

‘Ben, wil je alsjeblieft met mij mee naar mama’s verjaardag volgende week? Voor mij?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik kan het niet meer, Eva. Ik voel me daar altijd een buitenstaander. Alsof ik nooit goed genoeg ben.’

‘Maar als je nooit meer meegaat, wordt het alleen maar erger…’

‘Misschien,’ zei hij zacht, ‘maar ik kan mezelf niet blijven blootstellen aan hun minachting.’

Ik huilde die avond in bed, stilletjes zodat hij het niet hoorde.

Vandaag zit ik hier en schrijf dit alles op omdat ik het niet meer weet. Hoe kan ik deze kloof dichten? Moet ik kiezen tussen mijn familie en mijn man? Of is er een manier waarop we weer samen aan tafel kunnen zitten zonder dat er steeds oude wonden opengehaald worden?

Hebben anderen dit ook meegemaakt? Wat zou jij doen als je moest kiezen tussen de liefde van je leven en de mensen die je hebben grootgebracht?

Soms vraag ik me af: is liefde genoeg om deze kloof te overbruggen? Of zijn sommige verschillen gewoon te groot?